Morgunn - 01.12.1984, Qupperneq 85

NÝJUSTU KENNINGAR . . .
159
fyrst, hverja framtíð slíkar meðalmanneskjur eiga í væd-
um. Ummyndast þær á einu augabragði? Verða þær að
miklum spámönnum og öðlast þær tafarlaust háleitan
andlegan og hugrænan þroska? Eða fer þroskun þeirra
eftir lögmálum framþróunarinnar?
Ef Jón Jónsson þreyttist svo við andlátið, að hann væri
allt í einu orðinn einhver hágöfugur andi, þá væri hann
ekki lengur Jón Jónsson. Þá yrði ekki sagt með réttu, að
hann lifði af andlátið. Mér er óhætt að fullyrða, að hann
verður að fara hina seinförnu leið framþróunarinnar.
Hann fæðist inn í næstu veröldina með öllum sínum tak-
mörkunum, með öllu sínu þröngsýni, með sínum tilhneig-
ingum og sinni óbeit á hinu og öðru. Hann er, í stuttu
máli, alveg mannlegur. Slíkur maður getur naumast lifað
í dásamlegri og háleitri tilveru andlegs eðlis. Hann er enn
í reifum. Með hann verður að fara eins og farið er með
ungbörn í ykkar heimi. Vandlega verður að líta eftir hon-
um og vernda hann. Hann má ekki verða fyrir neinni
skyndilegri eða ákafri umbreytingu. Hann hefur ekki næg-
an andlegan og hugrænan þroska til þess að þola hana. —
Þess vegna, segir Myers, höldum vér, sem erum dálítið
lengra komnir, vörð við hlið dauðans og vér leiðum hann
°g félaga hans eftir sérstökum bráðabirgðastigum inn í
draumlifið, sem bíður hans. Hann telur enn tímann eftir
jarðneskum mælikvarða. Hann hefur hæfileika til að
niinnast alls síns jarðneska lífs. Honum er hin brýnasta
PÖrf á umhverfi, sem hann kannast við. Hann þráir ekki
neina borg setta gimsteinum. Hann þráir aðeins það hvers-
dagslega landslag, sem hann kannast við frá jörðunni.
Hann hittir það ekki hér í raunverulegum skilningi, en
ef hann þráir það, fær hann eftirlíkingu þess.
Vitringarnir, sem ég kalla svo — kirkjan kann að kalla
Þá engla — sálir, sem lengra eru komnar, geta úr endur-
rninningum frá jörðinni búið til myndir af húsum og
strætum og landslagi, er þessir vegfarendur, sem svo ný-
lega eru komnir frá jörðunni, kannast við. Þessir vitringar