Morgunn - 01.12.1984, Síða 110

184
MORGUNN
meðalgangarinn milli okkar og æðri krafta eða heima.
Við hana erum við því í þakkarskuld sem hvorki verður
metin eða goldin til fulls.
Að áliðnu sumri fór ég til Reykjavíkur að hitta minn
ágæta lækni, Bjai’na Bjarnason. Hann hafði skoðað mig
vorið áður eins og fyrr er sagt og sannarlega ekki litist
á blikuna. Eftir nákvæma rannsókn hans kvað nú við allt
annan tón í umsögn hans um heilsu mína. Meltingarfæri
þín, sagði hann, hafa tekið undraverðum breytingum til
batnaðar. Það er ekki svo auðvelt að skýra það, sem skeð
hefur. En sjálfsagt hefur þú fylgt nákvæmlega öllum regl-
um, sem ég setti þér á síðastliðnu vori, en það hafði ég alls
ekki gjört. Og svo eru prestarnir öðrum þekktari að því að
fara vel með heilsu sína, og hafa til þess margvísleg ráð,
bætti hann við brosandi. Árnaði hann mér allra heilla að
skilnaði um leið og ég færði honum ríkustu þakkir fyrir
hlutdeild hans í bata mínum.
Að heilsu minni er svo það að segja að hún breyttist
smám saman mjög til batnaðar. Þurfti ég aldrei framar
á ópíum að halda. Maginn var að vísu lengi fremur veill,
en styrktist mjög smám saman. Eftir fimmtugs aldur
þurfti ég engar áhyggjur af honum að hafa.
En hver er svo skýringin á hinum óvænta og kærkomna
bata, sem mér hlotnaðist? Ég set hann hikiaust í samband
við verurnar þrjár, sem sóttu mig heim 7 daga í röð í
svefnherberginu mínu og lauguðu mig í ljósbogum fingra
sinna. Ég trúi jafnframt eindregið á framlíf mannsins eða
mannssálarinnar. Ég tel að Jesús Kristur, konungur lífs
vors og ljóss hafi verið að opinbera okkur eitt af grund-
vallarlögmálum tilverunnar, er hann sagði: „Ég lifi og
þér munuð lifa“. Ef til vill höfðu mannverurnar sem sóttu
mig heim á svo undraverðan og eftirminnilega hátt, áður
lifað og starfað hér á jörðu. Ég trúi af einlægni á framlífið
og jafnframt á það, að tilverustigin geti náð saman og
hjálpað hver öðru, þegar viss skilyrði eru fyrir hendi.
Kirkja Krists hefir um aldaraðir beðið fyrir framliðnum