Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 37
L I N D I N
31
að dreifa fólkinu og fjarlægja það hvert öðru. Samt er þetta
nokkuð öðruvísi í sveitum og minni þorpum, en í stórborg-
unum. Þar er þó enn meiri sambýliskennd en í húsaleiguskál-
um stórborgarinnar.
Hafnsögumannsdóttir, sem nú er gift í stórborginni, sagði
nýlega frá því, hver áhrif það hafði á sig, þegar hún fékk
í fyrsta skipti að fylgja föður sínum til guðsþjónustu á jóla-
dagsmorgun. Hún var fædd á hafnsögumannsstöð á strönd-
inni, yzt út við sjó, þar sem nokkrar f jölskyldur bjuggu sam-
an á eyðiskeri. Faðir hennar sigldi með hana í náttmyrkr-
inu til sóknarkirkjunnar, en bjarminn úr uppljómuðum
gluggum kirkjunnar geislaði langt út á fjörðinn. Þegar hún
kom inn í þéttskipaða kirkjuna, þar sem söfnuðurinn var
að syngja jólasálminn, varð undrun hennar og hrifning
takmarkalaus. Hún hafði aldrei fyrr séð svona margar mann-
eskjur saman komnar á einum og sama stað.
Svo flutti hún til stórborgarinnar, en fannst hún vera
einmanalegri þar innan um tugþúsundin en nokkru sinni
áður á ævinni. Á skerinu hafði fólkið iðulega fundizt, þótt
það væri stundum hálfþreytandi að sjá aldrei annað en
sömu andlitin, langtímum saman. Það leið langur tími þang-
að til hún gat vanizt hinu nýja umhverfi.
í leiguhúsaskálanum eru menn aleinir. Menn verða þar
eins og atom, — einangrað atom. Menn lifa lífi sínu án þess
að vita neitt hvorir um aðra, og án þess að hirða neitt hvor-
ir um aðra. Fyrir nokkru mátti lesa í dagblöðunum að gömul
kona hefði veikst í einstæðingsskap sínum og legið dauð,
án þess að sambýlisfólk hennar hefði haft minnstu hugmynd
um það. Það var fyrir einskæra tilviljun að lát hennar upp-
götvaðist, eftir að menn höfðu ekki orðið hennar varir í
heila viku. Lögreglan taldi sig því nauðbeygða til að brjóta