Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 43

L I N D I N
37
ið er farið að finna til ábyrgðar hvað fyrir öðru. Ný vin-
áttusambönd hafa myndast. Á einni slíkri samverustund,
sagði nýkvæntur, ungur maður, sem var nýfluttur í eitt af
húsunum í hverfinu, frá því, að hann hefði áður fyrr hlaup-
ið í blóðspreng upp stigana, en nú væri hann 10 mínútur á
leiðinni upp til sín, vegna þess að nú yrði hann að staldra
og heilsa þessum nýju vinum sínum.
Fólkið hefir fengið nýtt starfsefni. Það er reyndar dá-
samlegt, hve auðvelt er að finna mikla og góða hæfileika
og gáfur í svona húsum, þar sem að mestu leyti býr fólk eins
og gerist og gengur. Möguleikinn til að geta lagt sitt lóð í
vogarskálarnar öðrum til gagns og gleði hefir rekið upp-
burðarleysið og hlédrægni á flótta, en þess í stað hefir fólk-
ið eignast geðþekka, fagra og frjálsmannlega einurð, sem
það hafði ekki dreymt um. Því er haldið fram, að Svíar séu
hvorki málgefnir né ræðumenn, en hér hefir í sannleika
fundizt nýr hæfileiki, sem vakið hefir mikið þakklæti áheyr-
enda.
Menn geta eygt þann möguleika, að í hverju húsi finn-
ist einhver, karl eða kona, sem sé fús á að verða grönnum
sínum til liðs í öllum vandamálum lífsins, sönn húsmóðir eða
sannur húsbóndi, eða hvað maður vil nú nefna slíkt trún-
aðarstarf. Gæti nú svona starf átt einhverja samleið með,
eða eðlistengsl við innsta og æðsta hlutverk kirkjunnar?
Þrjú svör geta komið hér til greina.
Kirkjan verður að leggja fram sinn skerf og sína getu
til að skapa nýtt mat á lífinu, verðmæti þess og tilgangi.
Allir rithöfundar eru sammála um að lífsmatið, lífsreglan,
lífsandrúmsloftið hafi ómetanlega þýðingu fyrir oss menn-
ina. Ættgengisrannsóknir eru nú meir og meir að falla í
þann farveg, að ættemisheimamundurinn í þroska mann-
3*