Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 50
44
L I N D I N
sátu forsælumegin í lífinu, verið gott að koma að Hrafnseyri
og leita hughreystingar eða ráða hjá presti sínum, svo
hjartahlýr og skilningsríkur sem hann var á kjör og kring-
umstæður olnbogabama lífsins. Mun og margur hafa farið
léttari í spori og glaðari í sinni af fundi hans en hann var,
þá er hann til hans kom. Og svo vel þekkti ég minn látna
vin og starfsbróður, að ég veit, að þá var hann glaðastur
sjálfur, er hann fékk borið birtu þar inn, sem áður hvíldi
skuggi yfir. Hann vissi sem var, að þá var hann að rækja
þá köllun, sem hann var kjörinn til, — var þá bezt í sam-
ræmi við vilja hans, sem sagði: „Það sem. þér hafið gjört
einum þessarra minnstu bræðra, það hafið þér gjört mér.“
IV.
Ég gat þess hér að framan, að séra Böðvar hefði verið
fram á síðustu embættisár brennandi í andanum og fullur
áhuga í starfi. Og störfin voru mörg sem hann hafði áhuga
fyrir.
Skrifstofulærðir menn heyrast oft tala um, að það sé
lítið starf fyrir prest að þjóna söfnuði, sem sé um eða inn-
an við 200 manns. Þetta kann að vera að nokkru leyti rétt,
ef farið er eftir tölum einum saman. Það er vitað mál, að
í 200 manna söfnuði eru þau ekki mörg þau verk, sem
venjulega eru kölluð embættisverk, sem presturinn þarf
að vinna á einu ári, og miðað við þau ein og messudaga,
eins og þeir tíðkast í strjálbýlum sveitum, mætti segja, að
starfið væri heilbrigðum manni of lítið. En þá væri saga
íslenzkrar kennimannastéttar allt önnur en hún er, ef látið
hefði verið sitja við þetta eitt. Og séra Böðvar hefði aldrei
setið full 40 ár í þeim störfum einum, sem í þrengstu merk-
ingu orðsins, heyrðu embættinu einu til. — Nei, sjálf em-