Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 76

70
L I N D I N
lega kristall, man ég, að mér rann kalt vatn milli skinns
og hörunds. Ég var hræddur um, að Guð mundi láta heiminn
detta með braki, líkt og þegar rúða fer í mél.
Gæta skyldi samt þess, að orðið brothætt þýðir ekki sama
og hætt við skemmdum. Sláðu gler, og það stenzt ekki svip-
stund. Sláðu það þá bara ekki, og það stenzt í þúsund ár.
Þannig var og, að því er virtist gleði manna farið, bæði
í ævintýrum og á jörðu. Hamingjan er undir því komin að
gera ekki eitthvað, sem hægt er að gera, hvenær sem vera
skal, og er mjög oft þannig vaxið, að ekki er augljóst, hvers
vegna það skal ógjört látið.
Og er nú hluturinn sá, að fyrir mér er þetta ekki órétt-
mætt. Ef þriðji sonur í ævintýri segði við huldukonuna:
Útskýrðu fyrir mér hvers vegna ég má ekki standa á haus
í töfrahöllinni", þá hefði hún fullt leyfi til að svara: „Nú,
já, ef við eigum að fara út í þá sálma, útskýr þú þá töfra-
höllina.“ Ef öskubuska spyrði: ,,Af hverju verð ég endilega
að fara af ballinu, um miðnætti ?“ gæti guðmóðir hennar með
sanngimi svarað: „Hvemig stendur á því, að þú ert að
snúast þar fram á hánótt?“ Ánafni ég manni í erfðaskrá
minni tíu talandi fíla og hundrað vængjaða hesta, má hann
ekki fara að kvarta þótt nokkur skilyrði fylgi, sem beri
einhvem keim af þessari dálítið óvenjulegu gjöf. Hann má
ekki fara að skoða upp í vængjaðan hest. Og mér fannst
tilveran sjálf svo einkennilegur arfur, að mér þótti ekki
taka því að setja upp hundshaus, þótt ég skildi ekki þær
takmarkanir, sem sjón minni voru settar, auk þess sem ég
skildi ekki einu sinni þá sjón, er þær takmörkuðu. Umgerðin
var ekkert undarlegri en myndin. Vel má vera, að þetta,
sem neitað var um, sé eins undursamlegt og sjónin; má vera