Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 96
90
L I N D I N
Einari boðið til vesturfarar af Manitobaháskóla og Þjóð-
ræknisfélaginu. Þá för fór hann ári síðar. í þeirri för lá
hann ekki á liði sínu. Ferðaðist hann víða um byggðir ís-
lendinga þar vestra, flutti margar prédikanir og fyrirlestra.
Var honum hvarvetna vel tekið, enda allsstaðar færandi
hendi.
Sér Einar var mannkostamaður, heill og sannur í fram-
komu og umgengni. Hann var vinfastur og trygglyndur,
hjálpfús og gjafmildur við þá, sem hann fann, að voru
hjálparþurfi.
Hann var ókvæntur. En á síðustu árum bjó hann með
systur sinni og tveimur börnum hennar, en tók auk þess
til sín aldraða foreldra sína. Hann reyndist þeim, sem svo
mörgum öðrum, vinur í raun.
Þegar ég nú rita þessi fáu orð um minn látna vin og starfs-
bróður, finn ég, að þau eru aðeins eins og visin lauf á minn-
ingu hans. En með þeim hefi ég viljað gróðursetja þar ei-
líf munablóm. Þegar Kristur kallaði hina fyrstu lærisveina
sína til starfs, sagði hann: „Fylg þú mér“: Þessi sömu orð
mun hann hafa sagt við séra Einar, því í starfi sínu gekk
hann með Kristi. Og þrá hans stefndi til æ stærri átaka í
starfinu fyrir Krist. Mér finnst, eins og nú hafi verið sagt
við hann: „Gott, þú góði og trúi þjónn; yfir litlu varstu
trúr, yfir mikið mun ég setja þig. Gakk inn til fagnaðar
herra þíns“. Nú er starfi þessa góða þjóns íslenzku kirkj-
unnar lokið, en ég trúi því, að hann sé genginn til annarra
starfa „Guðs í geim“. Því að ekki get ég hugsað mér hann
óstarfandi, þótt hann sé kominn á annað tilverustig.
Blessuð sé minning þessa góða drengs.
Jón Kr. ísfeld.