Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 82
76
L I N D I N
sem af mannavöldum voru, þegar svo bar undir. En með
hógværð flutti hann jafnan mál sitt og með stillingu ræddi
hann vandamálin, enda þótt skapríkur væri. Hann var ein-
lægur sonur ættjarðar sinnar og vildi hag hennar og þjóð-
ar sinnar í hvívetna. Hann vildi frelsi hennar og sjálfstæði,
þessvegna hræddist hann erlend afskipti af málefnum þjóð-
arinnar og þau ícök, sem framandi þjóðir hafa átt hér um
skeið. Það var, að hans dómi, að leika sér með fjöregg
þjóðarinnar.
1 fjölskyldulífi sínu var séra Óli Ketilsson hamingjumað-
ur mikill. Hann fastnar sér ungur þeirrar konu, sem stóð við
hlið hans jafnan trygg og kærleiksrík og bar með honum
hita og þunga hins daglega lífs. Ganga þeirra var því ham-
ingjurík í gegnum lífið, lengst af samverutíma þeirra hjóna,
og bar engan skugga á hamingjusól þeirra, fyrr en hann
kenndi sér þess sjúkdóms, er leiddi hann að lokum til dauða.
Böm þeirra hjóna voru og hin efnilegustu og þeim til
mikillar gleði allar stundir, enda mikið ástríki á milli for-
eldra og barna. Eru dætumar allar vel giftar, en synirnir
búa enn með móður sinni í Reykjavík, þar sem frú María
settist að eftir lát manns síns. En þann skugga bar að lok-
um á hamingjuhiminn séra Óla, er hann kenndi þess sjúk-
dóms, sem að síðustu leiddi hann til bana, enn á bezta aldri,
sem raun bar vitni. Vegna hans varð hann að láta af em-
bætti sínu, sem honum var mjög kært og skilja við sókn-
arböm sín, sem dáðu hann fyrir gáfur, röggsemi og mann-
kosti. Eftir að hann flutti hingað til Isafjarðar mátti svo
heita að líf hans væri sem blaktandi skar, þar sem honum
var ærin áreynsla að ganga milli heimilis síns og skrifstofu,
einkanlega í vondum veðrum. Hið síðasta ár, sem hann
lifði mátti glöggt sjá að hverju stefndi með líf hans. Gerð-