Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 102
96
L I N D I N
í sölumar fyrir það. Og leyndardómur hamingjunnar opin-
berast þér í sjálfri fórninni, — þjónustunni við aðra. Krist-
ur þekkti þennan leyndardóm, — þekkti og skildi allar
hræringar mannlífsins. Hann vissi, að leið hins æðsta þroska
lá um öræfi erfiðleika, þjáninga og þrauta, þessvegna gekk
hann glaður krossins veg. Og þann sama veg ganga þeir all-
ii, sem mestir og beztir eru taldir, — mennirnir og konum-
ar, sem vinna þjóð sinni mesta blessun, hvort sem sagan
getur þeirra eða ekki.
En þann veg getur enginn gengið, — takið eftir, að ég
segi, getur enginn gengið, nema að tileinka sér hugarfar og
anda Jesú Krists, — anda ástúðar og þjónustu. En þar, sem
sá andi býr, þar ríkir einnig hamingja. — En það fer f jarri
því, að þessi andi þjónustuseminnar og hinnar hógvæm
elsku auglýsi sig með hávaða eða mikillæti. Þvert á móti.
Hann vinnur sín störf í kyrrþey með helgri trúmennsku og
skeytir því engu, hvort hann hlýtur lof að launum, eða hvort
nokkur veitir þeim eftirtekt. Lífsins dýmstu djásn eru gef-
in, en aldrei seld; unnin í kyrrþey, og oft í leynd, en sjaldn-
ast auglýst á torgum.
Til er saga af hefðarkonu einni. Hún lifði við auð og alls-
nægtir, bjó í veglegri höll, hafði margt þjónustuliðs og
þurfti aldrei sjálf að rétta hendi til eins eða neins, og hún
naut allra þeirra lífsgæða er auður og tign mega veita. En
þó var það eitt, sem hún aldrei fann, en fór jafna á mis. —
Hún var aldrei glöð, aldrei hjartanlega sæl. Hlakkaði ekki
til neins, en kveið heldur engu. Hún vissi ekki af hverju
það var og gat ekki hugsað sér að lifa öðm lífi en þessu,
enda hlyti það að vera hið fullkomnasta.
Einhverju sinni var konan á ferð úti í skógi. Kom þá mað-
ur einn skyndilega í veg fyrir hana og tók hana tali. Maður-