Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 67
L I N D I N
61
drjúpandi eitur. En mundi þetta út í bláinn sagt? Mannorð
og heiður hvers manns er jafn viðkvæmt og spegilglerið,
það er nóg að anda á það og þess sjást þegar merki. Sjái
maður eftir því og reyni að fága glerið aftur, þá koma e. t. v.
aðrir til þess að sjá, hvað um er að vera, og grunsemdir
þeirra flekka það að nýju. Já það er ekki augnabliksverk
að flekka mannorð náungans, en hitt er ekki víst að ævin
öll endist til þess að þvo það hreint aftur, jafnvel þótt
einlægur vilji til þess sé fyrir hendi. — Og hver getur með
sanni sagt það um sjálfan sig, að hann sé án sakar í þessu
efni ? Og hversu margir eru ekki þeir, sem bera ör, er nöðru-
bit slefberanna hafa orsakað? Sá, sem ekki skilur hvers-
vegna Biblían fordæmir róginn með hryllingi, hann skilur
það efalaust, ef hann sjálfur verður einhvem tíma bitbein
rógberanna. — Ég veit ekki hvort þér kannizt við ævin-
týri H. C. Andersens um fjöðrina, sem varð að fimm hæn-
um. En slíkir hlutir gerast því miður ekki aðeins í ævin-
týrum, heldur einnig í raunveruleikanum sjálfum. Og í fá-
mennum byggðarlögum Vestfjarðakjálkans, þar sem aðstæð-
umar valda því, að friðhelgi einstaklingsins hlýtur ævinlega
að verða næsta takmörkuð, þar er þess margföld nauðsyn,
að kviksögur séu kveðnar niður og kæfðar í fæðingu, eigi
samlíf vort að geta verið eðlilegt og heilbrigt.
Þorbergur Kristjánsson.