Morgunblaðið - 21.12.2008, Side 40

40 Bækur
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 2008
ÍSLENSKUR IÐNAÐUR ÁRIÐ 2011
óskar eftir...
bhs.is
bifrost.is
fa.is
fb.is
fg.is
fiv.is
fnv.is
frae.is
fsh.is
fss.is
fsu.is
fva.is
hi.is
hr.is
idan.is
idnskolinn.is
klak.is
misa.is
mk.is
simey.is
tskoli.is
unak.is
va.is
vma.is
Samtök iðnaðarins - www.si.is
vel menntuðu fólki til starfa. Í boði eru
spennandi og vel launuð störf í áliðnaði,
byggingariðnaði, listiðnaði, líftækni, matvæla-
iðnaði, málm- og véltækni, prentiðnaði og
upplýsingatækni.
Iðn-, verk- eða tæknimenntun er skilyrði.
Reynsla af framleiðslustjórnun, gæðastjórnun
og markaðssetningu er kostur.
Íslenskir verkmenntaskólar, háskólar og
fræðslustofnanir bjóða metnaðarfullt nám
sem veitir aðgang að þessum störfum.
Mótum eigin framtíð – Núna er rétti tíminn!
H
V
ÍT
A
H
Ú
S
IÐ
/
S
ÍA
G
unnar Þórðarson er
landsþekktur tónlist-
armaður eftir langan
feril, allt frá kefl-
vísku bítla-
hljómsveitinni Hljómum á árum áð-
ur. Jón Hjartarson hefur skráð sögu
Gunnars á bók sem kallast Hljóma-
gangur. Hér er birtur kafli úr bók-
inni. Millifyrirsagnir eru Morg-
unblaðsins.
Í þvottahúsinu
Þegar ég var búinn í gagnfræða-
skólanum fékk ég vinnu í þvottahús-
inu á Vellinum. Þarna var þveginn
allur þvottur af hermönnum og
starfsfólki á svæðinu. Þetta var því
risastórt þvottahús og fjölmennur
vinnustaður, margt ungt fólk. Þarna
var því oft glaðværð og galsafengið
andrúmsloft. Ég stóð stutt við í
þessu djobbi. Starfslokin urðu sögu-
leg. Við strákarnir vorum, þegar hér
var komið sögu, komnir með ólækn-
andi bíladellu. Forstjóri þvottahúss-
ins átti flottasta bílinn á svæðinu,
Chevrolet, ’58 módel. Hann var
grænn á litinn og alltaf stífbónaður
og glansandi. Okkur þótti hann al-
gjört æði.
Svo er það einn daginn að við tök-
um okkur til, grallarar þarna á
staðnum, og stelum bílnum, fjórir
saman, allir próflausir enda bara 15-
16 ára. Einn var svo forframaður að
hann kunni að tengja fram hjá og
starta í gang. Svo keyrðum við eins
og fínir menn til Grindavíkur. Senni-
lega höfum við ekki þorað á bílnum
niður í Keflavík; þar hefði ferðalagið
vakið grunsemdir, hætt við að fólk
þekkti okkur. Kikkið var ekki að
sýna sig og sjá aðra heldur bara að
keyra bílinn. Og við skiptumst á.
Á þessum tíma voru auðvitað bara
malarvegir svo glansinn fór fljótt af
Lettanum í rykinu, enda góð spyrna
undir honum. Við keyrðum í dökkum
mekki til Grindavíkur, fórum einn
rúnt um bæinn og snerum svo við.
Við Grindavíkurafleggjarann var
komið að mér að setjast undir stýri.
Það var náttúrlega hrein unun að
aka þessu tæki. Þegar við vorum
rétt komnir upp á Stapann sáum við
hvar löggan beið eftir okkur. Við
ákváðum að spýta í. Ég steig bensín-
ið í botn og keyrði eins og vitlaus
maður niður í Keflavík. Þegar ég var
kominn á móts við Herðubreið,
þekkt hús sem stóð við veginn í
Njarðvíkunum, var ég orðinn stjarf-
ur af hræðslu. Þarna var brú yfir
læk. Ég skalf svo mikið við stýrið að
ég hafði ekki almennilega stjórn á
bílnum og sá ekki fram á að hitta á
brúna, ætlaði bara að láta vaða út af
og oní lækinn. Strákarnir sem voru
aftur í höfðu beygt sig í keng, lam-
aðir af hræðslu. Sá sem sat hjá mér
frammí var líka kominn í hnút, nán-
ast horfinn undir mælaborðið. En
hann kíkti snöggvast upp, sá hvert
stefndi og hrópaði:
Gunni, Gunni passaðu þig á
brúnni! Þá rankaði ég við mér,
hrökk í gírinn, má segja, og þarna
tókst að afstýra stórslysi, félaginn
gat einhvern veginn fengið mig til að
rétta bílinn af, þannig að hann flaug
yfir brúna og dúaði eins og flugvél í
lendingu. Svo brunuðum við inn í
Keflavík. Þar endaði ökuferðin úti á
túni. Að minnsta kosti man ég að við
stigum út á grænt gras. Allir stukku
út úr bílnum og svo hlupum við eins
og fætur toguðu og hurfum í rökkr-
ið. Daginn eftir vorum við allir kall-
aðir niður á lögreglustöð. Þetta var
stórmál. Ég man þó ekki til þess að
við fengjum neinn dóm eða sektir,
sem er furðulegt.
Í lagi að stela frá Kananum
Við vorum reknir úr þvottahúsinu
og það var lítil ánægja með þetta
heima. Annars var enginn með mór-
al yfir þessu og það fennti furðufljótt
yfir þetta háskalega skammarstrik.
Kannski var þetta dæmigert fyrir þá
hugsun sem varð landlæg eftir að
herinn kom – að það væri allt í lagi
að stela frá Kananum. Okkur hefði
aldrei dottið í hug að stela bíl frá Ís-
lendingi. En það hafði verið gefið út
óopinbert veiðileyfi á Ameríkanana.
Þá mátti svíkja og svindla á þeim,
hver sem betur gat.
Margir Kanarnir litu niður á okk-
ur, kölluðu okkur Mojacks. Við viss-
um ekki hvað það þýddi, vissum bara
að það var niðrandi. Okkur fannst
ógeðfellt hvernig talað var niður til
okkar. Kaninn gerði það. Við vorum
langt fyrir neðan hans virðingu.
Þetta átti reyndar ekki við um alla.
Sumir voru mjög kurteisir og elsku-
legir. En það var greinileg stétta-
skipting hjá þeim sem við áttum
ekki að venjast og kom frekar illa við
Íslendingana. Það er að segja; þeir
sem höfðu valdið sýndu það óvægið,
margir, og það fór ekki vel í okkur.
Rösku ári eftir þessa háskalegu
ökuferð á fína forstjórabílnum var
ég svo kominn með bílpróf. Það var
lítið mál, ég fékk bara einn æfinga-
tíma og fór svo í prófið. Síðan var ég,
merkilegt nokk, ráðinn sem bílstjóri
uppi á Velli, leigubílstjóri hjá offíser-
unum. Þeir höfðu til umráða 5-6
taxa. Þetta voru aðallega pallbílar. Í
þeim var bara pláss fyrir einn far-
þega, en offíserarnir létu aka sér í
þessum bílum milli staða. Þetta var
fínt djobb, flottir bílar, maður hlust-
aði á Kanaútvarpið og rúntaði um
með karlana. Við Rúnar Júlíusson
réðum okkur báðir í þennan akstur.
Þetta var síðasta fasta starfið sem
ég stundaði áður en tónlistin tók al-
farið völdin.
Við vorum mjög meðvitaðir um
það hvers lags kraftur kraumaði
undir húddinu á þessum tækjum.
Við stálumst stundum út á rampa við
flugbrautirnar og lékum okkur í
spyrnu, fórum í kappakstur. Þetta
gat stundum orðið háskaleikur,
þessir átta gata amerísku kaggar
komust fjandi hratt. En við héldum
okkur náttúrlega við brautir sem
ekki voru í notkun og helst þar sem
enginn sá til. Það hefði verið
óskemmtilegt að láta reka sig úr
þessu djobbi líka.
Allir með sjónvarp
Nálægðin við Völlinn hafði mikil
áhrif í Keflavík. Það fengu sér allir
þar sjónvarp, löngu áður en aðrir
landsmenn eignuðust slík tæki, til
þess að geta horft á Kana-
sjónvarpið. Það voru bara svarnir
kommar sem ekki fengu sér kassa.
Við vorum með sjónvarp heima,
enda pabbi og mamma ekki róttæk í
pólitík. Ég held að pabbi hafi verið
framsóknarmaður norður á Strönd-
um. Þar elskuðu allir Hermann
Jónasson og dáðu. En svo þegar
þau voru sest að á Suðurnesjum
varð Ólafur Thors aðalnúmerið í
pólitíkinni. Hann var þingmaður
þar, hafði mikinn sjarma, kjaftaði
við hvern sem var, óð til dæmis inn í
frystihúsin og ræddi við fiskverk-
unarfólkið um daginn og veginn,
þótti skrafhreifinn og skemmti-
legur og margt alþýðufólk kaus
hann þess vegna þó að hann væri á
þingi fyrir Íhaldið.
Pabbi hélt sig þó við Framsókn,
alveg þangað til Davíð kom inn í
pólitíkina.
Honum líkaði vel við húmorinn
hjá honum.
Það var mikið fárast út í herset-
una. Þetta var helsta deilumál
landsmanna um áraraðir. Og Kana-
sjónvarpið var kannski augljósasta
birtingarmynd kalda stríðsins hér á
landi. Andstaðan við veru hersins
varð meðal annars til þess að Kan-
inn var látinn beina sjónvarps-
geislum sínum frá höfuðborg-
arsvæðinu og út á sjó, en
Kanasjónvarpið náðist vel í Kefla-
vík og nágrenni. Bæði það og ná-
lægð okkar við Völlinn varð til þess
að Keflavík og plássin á Reykjanesi
voru álitin ameríkaníseruð og
kannski vorum við það að einhverju
leyti. Maður hugsaði lítið út í það.
Eitt var samt jákvætt við þetta; við
lærðum ensku hratt og fast, þökk
sé ameríska sjónvarpinu.
Bókin Hljómagangur er gefin út
hjá bókaútgáfunni Æskunni. Henni
fylgir diskur með fimm lögum eftir
Gunnar.
Próflausir
á forstjóra-
bílnum
Bítl Íslenski bítillinn Gunnar Þórðarson, breski bítillinn Ringo Starr og
Egill Ólafsson söngvari í góðri sveiflu í Atlavík forðum daga.