Árdís - 01.01.1944, Qupperneq 29

Yfirstandandi tímar færa heirn sannanir á sérstakan hátt á hinum
spámannlegu orðum Davíðs Stefánssonar “Hinn fórnandi máttur er hljóð-
ur”—þegar maður les allan þann urmul ljóða og sagna sem eru kveinstafir
þar senr verið er að slá á tilfinningar sem rnest má verða finnur maður
til þess að í flestum eða öllum tilfellum eru þeir sem þannig skrifa þeir
sem ekkert eru að leggja í sölurnar, engu eru að fórna, liinir eru hljóðir
og hughraustir.
Hún er svo sönn og undursamlega fögur frásagan stutta sem hefur
verið endurprentuð í mörgum enskum tímaritum og nefnist “So Long
Son”: Sonurinn að búa sig að heiman rólegur og orðfár eins og ferðinni
væri heitið til næsta bæjar — Bifreiðin kallar úti fyrir — augnablik vefur
hann móður sína að sér og kveður hana með kossi, réttir föður sínum
höndina og segir aðeins “So Long Dad” svo hraður hann sér út — og
hurðin fellur að stöfum og hann er horfinn sjónum. Einn drengurinn
enn farinn til vígstöðva. Svo lýsir faðir hans því hvernig honum varð reikað
um húsið — alt vh tist nú svo autt og þögult og myrkt; hann staðnæmist
svo fyrir frarnan mynd af litlum ljóshærðum stúf, lokkamir liðuðist urn
vanga og enni. Brosið hans sýndi að barnstennurnar höfði verið feldar
og hinar ekki komnar í staðinn, áhyggjuleysi og gleði æskunnar skein úr
svipnum aðeins fá ár síðan að þessi mynd hafði verið tekin — og nú
hafði hurðin lokast á eftir honum. 1 fáum hófstiltum orðum setur hann
fram hugsanir sínar — hugsanirnar sem tilheyra þúsundum feðra og
mæðra um allan heim. — Og svo tveimur árum síðar þegar honum barst
skeytið, fréttirnar þungu sem þúsundirnar verða daglega að taka móti;
þá var þar aðeins þögnin — í huga hans bergmálaði kveðjuorð mdæla
Ijóshærða piltsins — og honum fanst hann gæti aðeins svarað með sömu
hughreysti og ró — “So long son”.
1 rósemi og trúnaðartrausti mæta ýngri og eldri eldlegri reynslu
yfirstandandi tíma því hinn fórnandi máttur er hljóður.
Úr æfisögu Helen Keller
Erindi flutt á þingi Bandalags Lúterskra Kvenna, 9. júlí 1944.
af Hólmfríði Danielson
Litla stúlkan stóð við borðið þar sem mamrna hennar sat, við vinnu
sína; hún hærði varinnar í ákafa og baðaði út höndunum. Það hefði
verið auðvelt fyrir hana, að gera sig skiljanlega með hinurn vanalegu
merkjum og bendingum sem hún hafði smám saman fundið upp á og
notaði óspart. En hún hafði nú um tíma orðið þess vör, að aðrir bærðu
27