Árdís - 01.01.1944, Blaðsíða 30

varirnar þegar þeir vildu gera sig skiljanlega. Hún hafði oft lagt hend-
urnar á andlit móður sinnar og fundið varir hennar bærast ótt og títt.
Nú vildi hún einnig nota þessa aðferð til að ná sambandi við fólk. Hún
þreif í handlegginn á móður sinni, benti á munninn á sér, og vöðvarnir
í litla andlitinu kiptust til af áreynslu og ákafa. Móðirin horfði á hana
með sorgarsvip og hristi höfuðið. Litla stúlkan hljóp í mikilli geðshrær-
ingu um húsið og reyndi þennan nýja leik við alt heimilisfólkið, en engin
gat skilið hana. Við hverja tilraun varð hún æstari; litla hjartað var að
springa af ákafa og harmi; hún fleygði sér á gólfið, sparkaði í allar áttir
og grét hástöfum, og gráturinn nísti hjarta rnóður hennar.
Þessi litla stúlka var Helen Adams Keller. Hún var fædd 27. júní
1880 í Tuscumbia, Alabama. Faðir hennar Arthur Keller var blaða rit-
stjóri og hafði verið flokksforingi í liði Suðurríkjanna í þrælastríðinu.
Eins og flestir heldri landeigendur Suðurríkjanna bjó hann við mjög
rýrðan kost eftir stríðið.
Helen var bráðþroska og fjörugt barn. Hún var farin að tala þó
nokkuð þegar hún, 19 mánaða gömul, fékk ákafa hitasótt. En veikin
hvarf jafn skyndilega og hún hafði komið, og litla stúlkan varð heilsugóð
sem fyr. En sjónin, heyrnin og málið var horfið!
Helen var geðrík að eðlisfari; og nátturlegt líkamlegt fjör og útþrá
andans gerðu það að verkum að þetta litla barn innilokað í svarta myrkri
og yfirgnæfandi þögn, komst með köflum í átakanlegar geðshræringar,
og þessi köst voru að ágerast. Það var sem eitthvert vaxandi afl inni fyrir
væri að brjótast um til að sprengja af sér fjötrana — þessa lamandi fjötra
algers myrkurs og eilífrar þagnar.
Margar heitar bænir höfðu stigið upp frá hjörtum foreldranna þessi
fimm ár, síðan augasteinninn þeirra var svo skyndilega sviftur hinum dýr-
mætu skilningarvitum — sjón og heyrn. Auðvitað var ómögulegt að von-
ast eftir því að Helen fengi notið lífsins eins og ófatlað fólk, en hún var
þó, svo var Guði fyrir þakkandi, heilbrigð á sálinni. Um þessar mundir
fékk Arthur Keller góða stöðu hjá stjórninni og gerði hann nú alvarlega
gangskör að því að leita litlu dóttur sinni lækninga.
Frægur augnlæknir í Baltimore gaf honum enga von um það að
Helen fengi sjónina en ráðlagði honum að leita til uppfyndingamanns-
ins, dr. Alexander Graham Bell í Washington. En engin tæki sem hinn
mikli hugvitsmaður gat upphugsað, gátu orðið að liði litlu blindu
og heyrnarlausu stúlkunni. Að lokum bað dr. Bell yfirmanninn við blindra-
skólann í Boston (Perkins Institute) að senda besta kennarann sem völ
væri á til Keller fjölskyldunnar til þess að kenna Helenu.
Svo kom kennarinn, Ann Sullivan, sem himinsendur bjargvættur til
Helenar. Það var í marzmánuði 1887. Helen var þá tæpra 7 ára, og
28