Árdís - 01.01.1944, Síða 56

sjálfan mig að flóni ef eg gerði það; en nú get eg trúað pappírnum fyrir
því. Eg ætla að gera það, eftir stutta stund varð eg að fara upp í flug-
vélina, leggja af stað í eina árásina ennþá. Hefi eg sagt þér að eg hefi
gefið þessari flugvél nafn — nafnið þitt, þessvegna er eg viss um að hún
muni leiða mig til sigurs.
Máske það sé misskilningur, en mér hefur fundist á bréfum þínum
upp á síðkastið að þú hafir þá tilfinningu að starf þitt sé mislukkað, að
þér hafi ekki tekist að framkvæma það sem þig hafði dreymt um. Nú
vil eg segja þér nokkuð:
Manstu eftir fyrst þegar þú mættir litlum móðurlausum rauðhærð-
um dreng? mannstu hvað kjarklaus hann var? mannstu eftir fyrsta morgn-
inum sem hann kom grátandi á skólann? þú ert auðvitað búin að gleyma
þessu, því eg hef ef til vill verið einn af mörgum. Mannstu eftir öllum
spurningunum sem eg spurði þig því eg hafði engan annan að spyrja —
“Hver skapaði Guð? hvað er dauðinn? hvernig getur maður lært hug
rekki? getur nokkur mætt dauðanum óhræddur?” og margt, margt fleira
— og þú varst aldrei of þreytt til að hlusta, stundum sagðir þú aðeins
“eg veit það ekki góði” en í raun og veru svaraðir þú þó öllum mínum
spurningum, og nú langar mig að segja þér það líka, að nú er eg ekki
lengur huglaus. Og það varst þú sem kendir mér liugrekki, ekki með
fullyrðingum né prédikunum heldur með framkomu þinni og sálarstyrk.”
Og síðar í bréfinu las hún þetta: “Heyrðu, lætur þú nemendur þína
ennþá læra kvæði utanbókar? stynja þau yfir því eins og við gerðum?
hafa þau sama ólundarsvipinn við það verk og við höfðum? En þetta voru
alt láta læti fyrir okkur — og nú fylla þessi fögru ljóð huga minn þegar
eg flýg ofar skýjunum. Góða, haltu þessu áfram, kendu þeim ennþá það
fagra — þrýstu því að sálu þeirra, að lífið er fult af fegurð. Bend þeim
aðeins á fegurðina, þá geta þau mætt því sem er ljótt án þess það skaði
þau. Kendu þeim að lifa þá munu þau kunna að mæta dauðanum.”
Hún braut bréfið saman og sat hugsi — var þetta rétt, var hann,
æskumaðurinn, ef til vill vitrari en hún? Hún hafði reynt að kenna hon-
um alt sem hún kunni, hún hafði reynt að samrýma sínar eigin skoðanir
og skilning á lífinu við það sem hún hafði kent. Hún hafði verið að
hlynna að þeirri löngun hans að verða byggingameistari — að hjálpa til
að reisa fagrar og traustar byggingar til að prýða heiminn — að byggja
alt á traustum grundvelli — hún var að kenna honum að elska lífið — og
varðveita líf smáu fuglanna og alls sem var minni máttar. Og svo kom
hann til hennar einn morgun og sagði henni að hann væri að innritast í
flugherin og bætti því við “nú er meira um vert að verja það sem búið
er að byggja en að reisa nýar byggingar.” — Henni hafði sortnað fyrir
augun — undir þetta hafði hún ekki búið hann, hún hafði aðeins reynt
54