Saga - 1951, Qupperneq 12

186
að varlega er mark takandi á sögnum þeim,
sem safnari Sturlungu hefur skráð eða látið
skrá um einkamál þeirra Þorvalds Gizurar-
sonar og kvenna hans.
En þá er rétt að athuga nánar sjálfa sögn-
ina um hjúskaparmeinbugi Þorvalds og Jóru.
Þeim á að hafa verið meinuð samvista af
„kennimönnum“. Ónákvæmni og yfirborðshátt-
ur arfsagnar eða uppspuni bii*tist hér í henni
sjálfri. Kennimenn almennt höfðu ekkert vald
til þess að meina hjónum samvistir. Þeir gátu
og áttu sjálfsagt að skýra biskupi sínum frá
orðrómi um meinbugi milli hjóna, þegar því
var að skipta. Síðan var það hlutverk biskups
að rannsaka eða láta rannsaka málið og bjóða
aðiljum að skiljast. Ef því boði var ekki fylgt,
gat biskup beitt refsingum kirkjunnar, forboði
og banni. í sögu Þorláks biskups ins helga er
sögn, að því er virðist, full skilrík um sams
konar efni og hér er um að tefla. Högni prest-
ur í Bæ í Borgarfirði átti dóttur, sem Snælaug
hét. Hún átti barn í föðurgarði og kenndi það
einum húskarla föður síns. Eftir það fékk
Þórður Böðvarsson í Görðum á Akranesi henn-
ar. Síðar játar hún sig hafa rangfeðrað barnið,
og hafi höfðingjasonur einn, sem þá dvaldist
í Bæ. en nú, var látinn, átt barnið. En hann
var í fjórmenningsfrændsemi við Þórð Böðv-
arsson, sem því var í fjórmenningsmæðgum
við konu sína. Þegar biskup fréttir þetta, þá
bannaði hann þeim hjónum samvistir. Þau
hlýddu ekki banninu, og biskup forboðaði þau
fyrst og bannsetti þau síðar. er þau skipuðust
ekki við forboðið. Loks gekk biskup sjálfur til
lögbergs á alþingi, sagði í sundur hjúskap