Saga - 1952, Qupperneq 23

281
málið hófst eða vel það, en sex ár nærri síðan
þingið við Vallalaug. Þórdís hefur þenna tíma
sennilega verið í Skagafirði í skjóli Jóns lög-
manns og Hrólfssona, Sigurðar og Þorbergs.
Segir í dómi umboðsdómenda, að menn hafi ekki
þorað að dæma henni dauðarefsingu samkvæmt
Stóradómi, með því að játning hennar hafi ver-
ið svo fengin og svo löguð sem sagt hefur verið,
og sakir þess, að Tómas Böðvarsson muni hafa
komizt yfir hana með fjölkynngi. Þessar ástæð-
ur til dráttar á málinu eru sennilega rétt
hermdar.
Árið 1618, 9. apríl,1) skipaði konungur tvo
danska aðalsmenn (Jörgen Fris og Friðrik
Wised) til íslands og skyldu þeir dæma þar
ýmis mál. Til Bessastaða eru þeir komnir fyrir
20. maí 1618, og gefa þeir þá út áskorun til al-
mennings um að bera mál sín undir þá.2) Fyrir
dóm þessara umboðsdómenda stefndi nú um-
boðsmaður höfuðsmanns, Jörgen Daníelsson,
Þórdísi Halldórsdóttur, og sótti hún alþingi
samkvæmt stefnunni. Fógetinn kom fyrir dóm
umboðsdómaranna og lagði fyrir þá skriflega
greinargerð um málið frá upphafi og til loka
Vallalaugarþingsins, sem rakin hefur verið hér
að framan, auk sagnar um það, hvers vegna ís-
lenzkir dómendur hafi ekki viljað dæma Þór-
dísi, sem og hefur verið nefnt. Eftir að greinar-
gerð fógeta kom í dóm, sem verið hefur víst 29.
júní eða ef til vill ekki fyrr en daginn eftir, kom
Þórdís fyrir dóminn og með henni komu þeir
bræður Þorbergur og Sigurður Hrólfssynir,
1) Alþb. ísl. IV. 376-377.
2) Sama st. IV. 382-385.