Saga - 1952, Qupperneq 66

324
Sturlu, því að þeir voru báðir afkomendur
Gríms Loðmundarsonar í Odda, Brandur biskup
í annan lið en Sturla í þriðja. Dregur höfund-
ur Sturlu sögu ekki dul á það, að frændsemin
við aðilana hafi ráðið viðhorfi biskupanna til
málanna1). Þá fær það ekki staðizt, að Klæng-
ur biskup hefði sýslað svo sem hann gerði um
mannvillumálin eftir ósk beggja aðila, ef kunn-
ugt hefði verið, að hann hefði áður átt sams-
konar mök við Yngvildi og Þorarður. Loks má
ætla, að höfundur Sturlu sögu hefði ekki undan-
fellt að skýra frá því um leið og hann segir
frá hjónabandi Yngvildar, að hún hefði verið
í þingum við Klæng biskup þar á eftir, ef það
hefði átt sér stað. Eftir öðrum leiðum verða
hér á eftir leidd rök að því, að ástir hafi fyrst
tekizt með Klængi biskupi og Yngvildi eftir
heimkomu hennar úr utanförinni til Noregs.
Með því mæla allar staðreyndir, sem vér þekkj-
um, en ekkert á móti nema það eitt, að virðu-
legur, aldraður biskup hafi látið fallast fyrir
holdlegri freistni.
Eins og áður var getið, hefur Yngvildur
sennilega ekki komið út fyrr en í fyrsta lagi
1161, er lokið var málunum milli Einars á Stað-
arhóli og Hvamm-Sturlu, sem beinlínis höfðu
risið útaf háttsemi hennar og Þorvarðs. Eftir
heimkomuna hefur hún efalaust þurft að leita
trausts góðra manna til þess að komast í sátt
við landslög og rétt. Ekki er líklegt, að hún
hafi leitað til Einars bróður síns í þessum efn-
um. Hann skorti svo margt til að vera mikils-
1) Sturl. I. 86—87.