Ný saga - 01.01.1990, Blaðsíða 30

Margrét Guðmundsdóttir
Ljósvakamiðlamir og
þá sérstaklega sjón-
varpstöðvarnar eru á-
hritamestu miðlarnir.
Þar hefur nánast ríkt
dauðaþögn um
greinina.
SVART-HVÍT GAGNRÝNI
Sagnfræðirit í fjölmiðlum'
Ahrif fjölmiðla á menn-
ingu íslensku þjóðar-
innar eru víðtæk. Fjöl-
miðlar ráða miklu um hug-
myndir fólks og skoðanir. Þeir
geta t.a.m. mótað skoðanir
fólks á því hvernig bækur eigi
að vera. Hugmyndir almenn-
ings um sagnfræði mótast
auðvitað mjög af kennslubók-
um. Fjöldi fólks sækir hins
vegar hugmyndir sínar um
greinina til fjölmiðla eftir að
skólagöngu líkur. Sú mynd
sem gagnrýni og hvers konar
umfjöllun fjölmiðla dregur
upp af greininni getur hugsan-
lega haft meiri áhrif á framtíð
sagnfræðinnar en sagnfræð-
ingar sjálfir.
Við erum ung, vaxandi
starfstétt með meiri og heil-
brigðari metnað en þann að
skrifa hvert fyrir annað. Rann-
sóknasjóðir eru fáir og magrir
og þeir sagnfræðingar sem
skrifa bækur á launum eða
styrkjum eru sárafáir. íslenskir
sagnfræðingar reiða sig sífellt
meir á hinn almenna bóka-
markað. Við erum í harðri
samkeppni um athygli al-
mennings og öll umfjöllun um
sagnfræðirit hlýtur að skipta
okkur og framtíð greinarinnar
töluverðu máli.
Sagnfræðingar óska eðlilega
eftir viðbrögðum við vinnu
sinni, annað biði heim hættu á
stöðnun og einangrun. Fjöl-
miðlar geta bæði átt þátt í, að
skapa lifandi umræðu um
greinina og vekja áhuga al-
mennings.
AÐ KOMA
SJÁLFUM SÉR Á
FRAMFÆRI
Fylgifiskur bókavertíðarinnar
er umfangsmikil kynningar-
herferð. Fjölmiðlar fyllast af
bókafréttum, gagnrýni, viðtöl-
um við höfunda, upplestrum,
____________BÆKUR_________
| Toppurinn á ísjakanumí
Saga ævintýramanns
Síldarsaga meö skáWlegu mns*.
wytt form, ný viðhorf
Ööruvísi æwskrár
Fallega siglir Elín
Mrtbókumt»rtaWu“ Staðreyn*-
. ,„\V'' ÍÍTW
Ókeypis augiýsing i lélegum dularkiæðum? Þjónar gagnrýni fyrst og
fremst hagsmunum bókaútgefenda?
auglýsingum o.fl. Útgefendur
og höfundar leggja sig fram
um að koma slíku efni á fram-
færi. í lok vertíðar 1988 lýsti
blaðamaður Tímans hve
hraustlega þessu efni væri
haldið að starfsfélögum hans
síðustu vikurnar fyrir jól:
Vikurnar fyrir jól er legið í
þeim um að koma sem allra
mestu slíku efni á framfæri.
Er þeim oft gert lífið talsvert
leitt með þessu á jólavikun-
um. Allir vita að æðsta hug-
sjón hvers góðs blaðamanns
er að skrifa um það eitt sem
hann sjálfur metur gott
blaðaefni, en vera laus við
að þurfa að liggja undir
þrýstingi frá öðrum um að
velja sér efni til að skrifa
um.
Fyrir jólin fer víst mikið af
slíkum góðum ásetningi fyrir
lítið hjá mörgum blaða-
manninum, ekki síst þeim ó-
reyndari í bransanum. En út-
gefendur ganga um á þess-
um árstíma eins og grenj-
andi ljón og hafa um það
rnörg orð að núna hafi þeir
lagt allt sitt undir, og seljist
bókin þeirra ekki þá séu
þeir á hausnum. Alltaf er nú
ábyrgðarhluti að stuðla að
því að menn missi eigur sín-
ar. En óneitanlega er heldur
óskemmtilegt fyrir blaða-
manninn að þurfa að vinna
undir þrýstingi sem þessum.
(Títninn 22.12.1988).
I Reykjavíkurbréfi Morgun-
blaðsins 17. desember síðast-
liðinn er fjallað um sama
vanda. Þar viðurkennir bréfrit-
ari að fjölmiðlar nálgist sjaldn-
ast efni um bækur að eigin
frumkvæði.
Ljósvakamiðlarnir og þá sér-
staklega sjónvarpstöðvarnar
eru áhrifamestu miðlarnir. Þar
hefur nánast ríkt dauðaþögn
um greinina. Umfjöllun þeirra
um sagnfræðirit, einkennist
fyrst og fremst af skorti - hún
er lítil sem engin.
28