Teningur - 01.10.1991, Blaðsíða 22

kennslustofunni, þá sneri hann sér að
mér og sagði: „Bíddu hér.“ Hann
bankaði á dyrnar og gekk inn. Þegar
hann kom út var Palli í fylgd með
honum.
„Ég læt þig um þetta Grétar.“
Hann gekk burt eftir ganginum. Palli
stóð andspænis mér. Það var undar-
lega létt yfir honum. Hann minnti
mig á saklausan auðtrúa krakka.
„Ég bið þig fyrirgefningar á þessu,“
sagði ég og rétti fram höndina.
Hann tók í höndina á mér og hönd
hans var þurr og hlý. Hönd mín var
köld og rök. Ég bætti við í flýti: „Ég
meinti ekkert með þessu. Ég bið þig
afsökunar á þessu.“
„Alltílagi,“ sagði hann lágt og
brosti, og það hafði undarlcga róandi
áhrif á mig.
„Ókei?“ sagði ég svo og kinkaði
kolli og flýtti mér burt.
Ég fór út og fékk mér sígarettu en
þá hvolfdist þreytan yfir mig og ég
hefði getað sofnað standandi á
staðnum.
Þegar ég kom heim undir kvöld, sat
pabbi að drykkju með einhverjum
ræflum. Ég var ekki í skapi til að tala
við neinn og ætlaði beint inní her-
bergið mitt. Pabbi sá mig þegar ég
gekk framhjá stofunni og kallaði:
„Komdu hérna og talaðu við föður
þinn einsog skot!“
Ég heyrði að kjallinn var vcl fullur
og þetta leikrit hans fór í taugarnar á
mér. Ég henti skólatöskunni upp að
veggnum á ganginum og gekk inní
stofuna. Kallinn var ekki með neina
tæpitungu frekar en endranær. Ég var
ekki fyrr kominn inní stofuna en
hann kom sér beint að efninu.
„Er það rétt að þú hafir verið að
berja eitthvert hommagrey í skólan-
um?“ Það var ekki laust við að kall-
inn væri stoltur þegar hann sagði
þetta. „Það var hringt úr skólanum í
dag og kennarinn þinn sagði að þú
hefðir verið að berja einhvern aum-
ingja."
Ég vissi að Baldur hefði aldrei orð-
að þetta svona. Baldur hafði eflaust
sagt að ég hefði kallað strákinn
homma og pabbi síðan strax fært
þetta í stílinn.
„Ég barði hann nú aldrei neitt,“
sagði ég og fann strax að hann var
ekkert að hlusta.
„Það er kannski best að taka þig úr
þessum skóla,“ hélt kallinn áfram.
„íslenskir skólar kunna ekki að ala
upp stráka. Það þarf að senda þig til
Bandaríkjanna. Ég vil að þú farir í
herskólann í Key West, besta her-
skóla í hcimi. Þeir eru harðir þar cn
þeir útskrifa líka karlmenn. En pass-
aðu þig á liðsforingjunum. Þeir eru
allir öfugir. Það mikiö veit ég síðan
ég vann á Vellinum." Pabbi skcllihló
og kallarnir líka.
„Er ekki ráð að senda strákinn til
USA?“ spurði pabbi og sneri sér að
köllunum.
„Head West!“ sagði einn þcirra, og
sló hendinni fram til áréttingar. Þeir
skellihlógu.
„Ég þekki menn, bæði hér á Vell-
inum og í Bandaríkjunum," sagði
pabbi. „Allt stórvinir mínir og valda-
meiri en þeir vilja láta uppskátt, þið
skiljið. Eitt orð frá mér og þeir kippa
í strengi og þú ert sestur á skólabekk
í bcsta herskóla í heimi." Hann skellti
í góm og fékk sér sopa.
Ég var búinn að heyra þetta Kcy
Wcst herskólakjaftæði þúsund sinn-
um og nú fór það í taugarnar á mér.
Ég fékk mér sígarettu og kók og sat
hjá pabba og köllunum smástund og
fór svo inn til mín og læsti að mér og
steinsofnaði.
Ég mætti ekki í skólann næstu tvo
daga. Ég var svo þunglyndur að ég
gat varla staðið í fæturna. Ég bara
svaf og svaf. Mamma tilkynnti mig
vcikan og sagði að ég væri með
l'lensu. Á þriðja degi fór ég í skólann.
Það var föstudagur og skólaball um
kvöldið. Ég fór heim til Sigga bláa
eftir kvöldmat og við blönduðum
okkur í pípu. Siggi var með nokkrar
eldgamlar Jimi Hendrix plötur og við
hlustuðum á þær og kjöftuðum. Tím-
inn leið undarlega þctta kvöld. Fyrst
þegar ég leit á klukkuna var hún
fimm mínútur yfir tíu og mér fannst
ég hafa setið marga klukkutíma hjá
Sigga. Næst þegar ég leit á klukkuna
var hún hálf eitt og mér fannst vera
svona hálftími frá því hún var fimm
mínútur yfir tíu. Ballið var bara til
eitt svo það var útúr myndinni, en við
ákváðum að fara samt og vera fyrir
utan þegar hleypt yrði út.
Við komum að skólanum uppúr citt
og það var troðið fyrir utan og allir að
leita að partíi. Hildur var þarna og ég
sá ekki betur en hún væri komin með
gæja. Ég ráfaði um og var með pcla
með vodka og kók sem ég saup öðru-
20