Teningur - 01.10.1991, Blaðsíða 19

BOÐVAR BJORNSSON
PYNTINGAMEISTARINN
Um þctta lcyti var ég með stelpu sem
hét Hildur. Hún var villtari en and-
skotinn. Pabbi hennar var læknir og
hún var einsog umskiptingur í fjöl-
skyldunni. Kannski var það það sem
ég sá við hana. Hún liékk öllunt
stundum með mér og vini mínum
Sigga bláa. Ég vissi að hún hafði
eitthvað verið með Sigga bláa, en ég
hafði nú líka verið með fleirum en
henni. Allavega, ég fílaði hana vcl og
það var alltaf nóg af uppákomunt í
kringum hana. Og eftir á að hyggja
leitaði ég ákaft í uppákomur þegar ég
var fimmtán ára einsog ég væri að
reyna að sprengja gat á veruleikann
svo ég kæmist út.
Samt hafði ég fullkomið frelsi á
þessum árum. Foreldrar mínir létu
mig alveg í friði, pabbi var oftast
fullur, týndur í einhverjum fantasíum
um betra líf í Amcríku og ég veit ekki
hvað og mamma upptekin af krakka-
skaranum og vinnunni.
Við bjuggum í kjallaraíbúð og ég
hafði eigið herbergi, einn systkin-
anna. Það hvíldi alltaf einhver óraun-
veruleiki yfir hcimilinu. Stundum var
hann hlýr einsog bjarminn af gamalli
amcrískri kvikmynd, þegar við sátum
öll saman í myrkvaðri stofunni með
kók og sælgæti og horfðum á sjón-
varpið og hlustuðum á draumkennt
rausið í pabba. En stundum var hann
líka kaldur óraunveruleikinn. Ég vissi
að það var pabbi sem stóð fyrir þessu.
Pað var einsog hann hefði drauma
allra og vonbrigði í blóðinu og þegar
hann talaði liðu fantasíurnar einsog
brennivínsþefur um alla íbúð. Ég
held að við höfum öll verið háð fanta-
síunum einsog hann brennivíninu. Ég
hefði ekki viljað aðra foreldra.
Skólinn minn var nýr og kaldur eins-
og skurðstofa. Allt var svo bjart og
öllu svo haganlega fyrir kontið. Stund-
um þegar ég kom inní skólann á
morgnana úr köldu vetrarmyrkrinu
fannst mér ég vera að stíga inní upp-
ljómaðan veruleikann. Ég átti aldrei
almennilega heima þarna inni. Ég
vildi inæta betur en ég gerði og ég
vildi standa mig betur og forðast þessi
eilífu vandræði, en það var einsog ég
sæti ekki við stjórnvölinn sjálfur og
ég kom inér í eilíf vandræði, alveg
einsog þennan dag þegar eitthvað fór
af staö sem ég skildi ekki fyrr en
löngu síðar.
Auðvitað er það bara haldlaus álykt-
un mín að þetta liafi byrjað þennan
dag, því einsog ég komst að síðar, þá
er gat á veruleikanum sem gerir hugs-
un okkar marklausa. En hvaö um það,
ég verð að standa á einhverju og
þennan dag hékk ég fyrir utan skól-
ann og reykti með Sigga bláa. Við
höfðum verið reknir úr tíma í sögu
fyrir saklaus fíflalæti og auk þess
hafði ég svekkt kennarann með snubb-
óttu svari þegar ég var beðinn um að
lýsa samskiptum Karþagó og Rómar.
Ég hafði svarað: „Karþagó fór þrisvar
í stríð við Róm og Róm vann alltaf.“
Nú héngum við fyrir utan skólann
stoltir af sjálfunt okkur fyrir lætin og
ég var spenntur og vildi meira.
Kemur þá ekki lítill dökkhærður
strákur og ætlar inní skólann og bara
til að gera eitthvað geng ég í veg fyrir
hann og segi: „Er ég eitthvað fyrir
þér?“
„Nei, nei,“ segir strákurinn einsog
auli.
„Ef þú ætlar hér inn vinur þá verð-
urðu að segja mér hvað þú heitir. Eða
heitirðu kannski ekki neitt?“
„Ég heiti Palli,“ segir strákurinn
vandræðalega og ég greini hræðslu-
glampa í augunum á honum þegar
hann lítur snöggt á mig.
„Þú lítur nú ekki út fyrir að heita
neitt, en afþvíað þú getur logið því að
þú heitir Palli, þá færðu að fara inn.“
Hann gekk framhjá mér og inní
skólann og leit ekki við.
„Hvaða ræfill var nú þetta!“ sagði
Siggi blái og hló.
„Nóboddí," sagði ég og skaut síga-
rettustubbnum í rúðuna á dyrum
skólans.
Án þess að ég væri mikið að pæla í
því þá tók ég samt eftir að þessi Palli
forðaðist mig uppfrá þessu - og að
það veitti mér einhverja undarlega
spennu og vellíðan. Svo áður en ég
vissi af var ég farinn að slá í bakið á
honum og segja „hæ!“ þegar hann
varð á vegi mínum. Bara svona til að
minna á mig. En þetta var ekkert
mál, bara stælar og skemmtun.
Svo var það nokkrum vikum eftir
atvikið við innganginn að Hildur var
með meiriháttar partí heima hjá sér.
Við Siggi blái mættum uppúr klukkan
níu klyfjaðir búsi og svo var Siggi
með eitthvað af stuði.
íbúðin var troðin af krökkum og ég
kallaði í nokkra kunningja og við
fórunt inní hjónaherbergið og Siggi
17