Teningur - 01.10.1991, Qupperneq 24

Palli færði sig frá og ég var svo sann-
færður um að hann væri að fara að ég
fylltist örvæntingu og endurtók í
sífellu: „Bíddu aðeins! Ekki fara!
Ekki fara!“
Mér fannst einsog það rynnu enda-
laust strimlar útúr munninum á mér
sem á stóð: Ekki fara!
Palli stóð yfir mér og sagði lágt:
„Ertu hommi?“
Ég skildi hann ekki, en mér brá
hrikalega. Hommi, er ég hommi...?
Er ég einsog...?
Ég stóð óstyrkur á fætur og ég
þekkti ekki sjálfan mig þegar ég grát-
bað: „Leyfðu mér bara að halda aðeins
utanum þig. Ég geri ekki...“
Ég tók utanum Palla og við stóðum
hreyfingarlausir ég veit ekki hvað
lengi. Hvert andartak dældi inní mig
ofgnótt af vellíðan. Ég vissi ekki hvað
ég átti að gera við alla þessa vellíðan.
Ég hvíslaði: „Ég elska þig. Ég elska
þig,“ og orðin bara runnu uppúr mér
án þess að ég gæti stoppað þau. Loks
kyssti ég hann á hálsinn og hann
hreyfði sig ekki. Þá kyssti ég hann á
kinnina og hann vék höfðinu undan
og reif sig hægt lausan og gekk burt
án þess að líta á mig. Þegar ég horfði
á eftir Palla hélt ég niðri í mér öllum
hugsunum líkt og þegar ég held niðri
í mér andanum þegar ég kafa. Þegar
Palli var kominn úr augsýn var ég við
það að kafna og hugsanirnar flugu
trylltar um í höfðinu á mér einsog
vanskapaðar hvítar leðurblökur:
„Hvað, kann hommatitturinn að lesa
eða..„Er það rétt að þú hafir verið
að berja eitthvert hommagrey í skól-
anum?“ „Ég ætla að láta þig vita að
Páll er fullkomlega eðlilegur dreng-
ur.“
Ég settist uppvið vegginn og fékk
mér sopa af pelanum. Vínið var alger-
lega bragðlaust. Hvernig sem ég
reyndi gat ég ekki losnað við Palla
sem þrammaði um inni í hausnum á
mér einsog pyntingameistari. Ég var
allur dofinn og ískaldur. Ég þrýsti
augunum aftur til að fá aðra tilfinn-
ingu. Þegar ég opnaði augun var eins-
og ég væri staddur á annarri plánetu.
Ég sá skólann rísa fyrir framan mig
og hann var mér framandi einsog hann
tilheyrði annarri vídd. Ég fann að allt
umhverfið var mér fjandsamlegt: það
var einsog einhver væri að mata mig á
martröðum.
Ég sá í huga mér Palla segja Hildi
og Sigga bláa og öllum hópnum frá
því sem gerst hafði og ég sá þau
storma í áttina til mín.
Ég vildi standa upp og flýja en ég
gat það ekki. Ég þorði ekki einusinni
að hreyfa puttana. Hvcrt átti ég líka
að fara? Ég þekkti engan hér.
Skyndilega laust þeirri hugsun nið-
urí mig að Palli væri kominn og hann
kraup fyrir framan mig og höfuðið á
honum var einsog stór boiti. Ég tók
utanum höfuðið og sneri því hægt í
hringi á hálsinum einsog þegar ég
leita að landi á hnattlíkani en hvergi
var augu né munn að finna!
Ég bara sat þarna stjarfur og allt
sem ég þekkti og vissi hvarf inní kalt
gin myrkursins einsog það hefði rifn-
að djöfullegt gat á veruleikann stærra
cn veruleikinn sjálfur.