Teningur - 01.10.1991, Blaðsíða 4

VIÐTAL
VIÐTAL VIÐ ÞORUNNIVALDIMARSDOTTUR
SAGNFRÆÐING
Maður gengur um með léttan auka-
lager af ofsóknarhugmyndum vegna
þess að maður er kvenmaður: Þetta
viðtal er tekið við mig af því ég er
kvenmaður. Mér finnast kvennamál
„embarassing“, þau vekja upp svo
margt óþægilegt og rekast á kynlausa
tilfinningu fyrir því hvernig hlutirnir
eru og ættu að vera. Mér varð það á
um daginn að pota í þig Sigfús með
að því er ég hélt notalegum fíling og
segja það væri karlafýla af Teningi:
Öll ritstjórnin er af æðra kyninu og
stundum er efnið næstum allt skrifað
af karlhormónum. Ég fattaði ekki að
með því að segja þetta kom ég við
kaun og vakti viðbragð. Ritstjórnin
sá að best væri að taka þetta sárkvart-
andi kvenhormón og kreista úr því
viðtal. Þetta viðtal er þess vegna
tekið við mig af því ég er kvenmaður.
Kvennaútilokun bókmenntatíma-
rita varð úrelt fyrir hundrað árum og
er auk þess ekki til. Þetta er einhver
misskilningur. Það er af þessu vont
bragð. Hvað er ég að tala um þetta?
Ég hef kyngreint bókmenntatímarit.
Jesus. Ég er svekktur kvenmaður.
Hjálp það er svo hallærislegt. Ég er
búin að koma mér í klípu.
Ég sagði „nei, nú er friður og ró, ég
hef enga bók að auglýsa sem neyðir
mig í viðtöl"; þá skall klisjan eins og
gormur uppi í höfuðkúpunni: Konur
segja alltaf nei, þess vegna eru karl-
aparnir meira á vappi, og þess vegna
er blaðið Teningur ferkantað. Ég
kvartaði eða þannig og var komin í
hring og búin að stinga sjálfa mig í
bakið. Ég kom mér í þessa klemmu
og verð að keyra í gegn. Það var
ósmekklegt að biðja mig um viðtal.
Þið hefðuð átt að biðja einhverja
aðra sem hefði haldið að það væri af
því hún væri maður, ha, ha, ha!
Kynjakvótajöfnun hefur blessunar-
lega gleymst í Tcningi. Kynjakvóta-
jöfnun er ömurleg þcgar hún er með-
vituð: Æskilegt þykir opinberlega að
ein kona sitji í stjórnum og tali á
fundum og þingum. Fáar konur sem
segja ekki nci (af því að þcim er sagt
að hcimurinn sé skakkur því að
konur segi alltaf nei) eru ofnotaðar
og verða fyrir þeirri skömm að gera
hiutina af því það „vantar konu“.
Þessu hefur maður lent í og því fylgir
niðurlæging og vanmáttarkennd. Hcið-
arleg hópun jakkafata með bindi er
betri. Svoleiðis hefur það alltaf verið
hjá öpum. Ævintýrabækurnar (Anna,
Jonni, Finnur og Dísa) er ekki íslensk
bók, hún var skrifuð í öðru landi,
landi Margrétar Thatchers og Elísa-
betar fyrstu. Eðli íslenska bændasam-
félagsins samkvæmt verður kona aldrei
forsætisráðherra hér á landi. Mér er
alveg sama.
2