Teningur - 01.10.1991, Blaðsíða 53

MYNDLIST
ÞORVALDUR ÞORSTEINSSON
„VELGENGNIN ER GOГ
FJÓRIR AMERlSKIR USTAMENN
Á stuttum en einstæðum ferli sínum i
Evrópu virðist myndlistarhópurinn
„Fjórir amerískir listamenn“ (Four
American Artists) hafa fundið hent-
ugustu leiðina í gegnum frumskóg
listmarkaðarins. Á sama tíma og
aðrir listamenn verða að láta sér
nægja þrönga troðninga á leið sinni til
frægðar og frama, virðist þessi sam-
heldni hópur hafa verið fær um að
leggja eigin hraðbrautir - og nota
þær.
Þorvaldur Þorsteinsson hitti Fjóra
ameríska listamenn í Amersterdam.
William Hall: Árið 1987 barst okkur
fjórum boð frá listhúsi í Mílanó á
Ítalíu um að sýna þar saman og titill
sýningarinnar átti að verða „Fjórir
amerískir listamcnn". Við höfðum á
þessum tíma öll verið með einkasýn-
ingar í Bandaríkjunum og vissum
hvort af öðru en þegar þessi ágæta
hugmynd kom upp í hendurnar á
okkur fannst okkur spennandi að
gera svolítið meira úr henni og efna
til fleiri sameiginlegra sýninga í
Evrópu undir þessu sama heiti. Við
fengum góða kynningu í Mílanó,
ítalski forsetinn kom á sýninguna og
það birtist grein um okkur í ítölsku
útgáfunni af Flash Art. í kjölfarið,
eða nokkrum mánuðum síðar, var
okkur boðið að taka þátt í samsýn-
ingu í Museum am Ostwall í Dort-
mund, ásamt Ange Leccia, Luc Delcu,
De Maria og fleirum. Þar fékk hver
maður stórt hcrbergi útaf fyrir sig
þannig að við gátum hvert og eitt sýnt
3-4 verk. Þessi sýning gekk afskap-
lega vel. Við seldum vel, m.a. söfnur-
um á Italíu og víðar og í framhaldi af
þessu, vorið 1988, vorum við kynnt
sérstaklega á RAI-listmarkaðnum í
Amsterdam. Þar var efnt til sérstakrar
sýningar á amerískri myndlist með
úrvali amerískra listamanna og við
vorum þar á meðal, svo að það er
óhætt að scgja að við værum þá þegar
komin á fleygiferð í Evrópu eftir
góða byrjun á Ítalíu.
Rick Tavares: Okkur var nýlega
boðið að sýna í La Criée, frönsku
menningarmiðstöðinni þannig að
okkur gengur vel þessa dagana og allt
getur gerst. Kannski býðst okkur
önnur stórsýning fljótlega, listhús
hafa verið að kaupa af okkur og söfn
sömuleiðis þannig að það má segja að
okkur gangi vel í Evrópu. Það má
segja það.
Þorvaldur Þorsteinsson: Hvað er það
öðru frentur sem einkcnnir verk
ykkar?
Sam Roberts: Við erum töluvert ólík
innbyrðis. Við Rick vinnum mikið
með okkar nánasta umhverfi, notum
hlutina eins og þeir koma upp í hend-
urnar á okkur í neysluþjóðfélaginu og
röðum þcim saman þannig að úr
verður listaverk. Við erum að reyna
að skrásetja samtímann á myndrænan
hátt, svipað og nokkrir aðrir amer-
ískir listamenn sem hafa eitthvað
verið að nota neysluvarning í verkum
sínum. Hins vegar eru Janet og Will-
iam meiri abstrakt listamcnn, jafnvel
þó að þau noti líkt og við hráefni úr
nútímaiðnaði, það hráefni sem býðst
í dag. Listamcnn á hverjum tíma nota
það hráefni sem þeir finna i búðinni
hverju sinni.
R. T.: Þess vegna breytist listin svona
hratt. Það eru alltaf að koma frant ný
hráefni og þannig skapast svigrúm til
að gera nýjar tilraunir.
W.H.: Sam og Rick eru nteira í
„hentunum“ (ready-made) og eftir-
líkingalistinni (simulation art) og svo-
leiðis hlutum. Við Janet vinnum
nreira abstrakt út frá iðnframleiðslu
nútímans, meira í áttina að „ný-
flatarlist" (Neo-Geo).
Þ.Þ.: Hverju þakkiö þið velgengni
ykkar í Evrópu? Eruð þið e.t.v. í
sterkari tengslum við evrópska list-
hefð en aðrir amerískir listamenn af
yngri kynslóðinni?
S. R.: Nei, ég held að við séum ekki í
neinum sérstökum tengsium við
Evrópu. Við höfum einfaldlega
fengið góð tækifæri til að sýna hérna
og ég held að amerískum lista-
mönnum gangi yfirleitt vel í Evrópu.
Janet Fleisch: En margir amerískir
listamenn, einkum þessir „ungu og
efnilegu“, eiga mjög erfitt með að
skilja þetta. Þeir sjá ekkert nema
New York. Þeir halda að New York
sé eini staðurinn sem kemur til greina
við að koma sér á framfæri og halda
sýningar og þcir festast í hugmynd-
inni um að vinna með einu listhúsi
þar sem þeir sýna síðan annað hvert
ár. Ungi ameríski listamaðurinn er
fremur þröngsýnn að þcssu leyti og
sér ekki aðrar leiðir til velgengni en í
gegnum New York listhúsiö, sem er