Teningur - 01.10.1991, Blaðsíða 45

T V Æ R S O G U R
ASSUNTA 2
Saga
Hugsanlega er þetta malaría. Hitinn
hefur lækkað. Ungu læknarnir brosa
og spyrja mig hvernig ég hafi það. Nú
er komið að mér að vera svartsýnn:
„Það er ykkar að segja mér hvernig
ég hafi það.“ Ég nauðaði í þeim að
setja mig á kínín en þeir voru tregir
til. Ef þetta er malaría þá veit ég hvar
ég smitaðist. í vor sem leið, eftir að
ég var nýbúinn að ná mér af sjald-
gæfum kínverskum beinmergssjúk-
dómi, fór ég til Ghana. Vinur minn
sem er kvikmyndastjóri var þar að
gera kvikniynd sem er byggð á einni
af skáldsögum mínum.
í Accra var hvergi gistingu að fá
vegna þings sem afrískar konur héldu
í borginni. Kvikmyndatökuliðið hafði
haldið norður í land. Vini mínum
þótti miður að enginn sem hann
treysti skyldi vera til að taka á móti
mér. Við hringdum í fulltrúa breska
ræðismannsins og hann bauðst til aö
bjarga málunum. Ég gisti einu sinni
eina nótt í Accra - í strætisvagnaskýli.
Fyrir utan flugstöðvarbygginguna
biðu mín ekki bara ein móttökunefnd
heldur tvær: Strákar sem unnu hjá
Kvikmyndafélagi Ghana og stelp-
urnar frá breska konsúlantinu. Þau
héldu á lofti hvítum pappaspjöldum:
„Hr. Chatwin... Hr. Chatwin...“ Við
ókum á brott í skutbíl breska konsúl-
atsins. Strákarnir eltu okkur á bílgörm-
unum sínum að hótelinu sem mig
minnir að hafi heitið Liberty Hall. Ég
var of þreyttur til að leggja nafnið á
minnið, og ég fór þaðan klukkan
fimm morguninn eftir. Ég bauð strák-
unum og stelpunum upp á bjór og gos-
drykki og spurði þau spurninga sem
þau svöruðu feimnislega. Frá mót-
töku hótelsins bárust reiðileg köll og
háreysti. Kona hrópaði á frönsku:
„Madame, est-ce que je peux vous
aider?“
Veitingasalurinn var þéttsetinn sár-
svöngum konum. Þær voru í sendi-
nefndinni frá Gíneu og töluðu bara
frönsku. Ég brá mér í hlutverk yfir-
þjóns og enskunrælandi aðstoðar-
maður minn skráði pantanir í minnis-
bók.
Ég las upp matseðilinn: Nautasteik,
kiðlingakjöt, perluhænsn, kjúklingar
og fiskur. Konurnar voru óskaplega
smámunasamar. Ein vildi steikina
sína „ekki ofsteikta“. Önnur bað um
kjúkling með alcassas og „ekki of-
sterka“ chilesósu. Þjónninn hvarf.
fram í eldhús og konurnar klöppuðu..'
Svona á lífið að vera!
Ég hafði ekki tekið eftir því að
andlit mitt var þakið bitum eftir'
moskítóflugur.
Ég flaug norður í leiguflugvél. Mér
sýndist kvikmyndin ætla að verða
stórfengleg á að horfa en koma skáld-
sögunni minni lítið við. Aðalstjarnan
líktist frekar skapvondum evrópskum
kvenmanni en brasilískum þrælasala.
Ég tók ekki töflu gegn malaríu á
réttum tíma og gleymdi því.
Viku eftir að ég sneri aftur til Eng-
lands tók ég aðra töflu og fékk kast:
Skjálfta og dálítinn hita. Það var ekki
alvarlegt og ég leiddi hugann ekki að
því frekar.
Viku eftir það tók ég enn aðra töflu
og fékk þá áköf skjálftaflog og bull-
andi hita. Morguninn eftir var ég
búinn að ná mér. Læknarnir og ég
vorum sammála um að trúlega hefði
þetta verið viðbrögð líkamans við
töflunni.
Ungu læknarnir voru tregir til að
setja mig á kínin án þess að hafa
fengið grænt ljós hjá prófessornum.
Hann er með snjöllustu læknum lands-
ins - sem er í fararbroddi annarra
landa. Rannsóknir hans í austurlönd-
um fjær á malaríu sem leggst á heil-
ann hafa aukið þekkingu manna á
þeim sjúkdómi til muna. Gáfur hans
og viska gerir mig orðlausan.
Hann gengur inn á stofuna með
hlustunarpípu um hálsinn
„Hvernig ertu?“
Hann skoðar spjaldið, lítur upp og
glottir:
„Ég er alltaf tortrygginn í garð
sjúklinga sem greina sína eigin sjúk-
dóma. Ég gruna þá um að búa yfir
lækningarmætti, eða sjálfslækningar-
mætti, sem við erum alls ófróðir um.“
Hann fer. Ég leggst aftur á kodd-
ann og loka augunum. Prófessorinn
hefur glatt mig meira en orð fá lýst.
Hann er talinn fróðastur manna um
slöngubit.
Assunta kemur inn með morgun-
teið.
„Viltu te, Bruce?“
„Alveg endilega, Assunta."
Hún færir mér teið og við hefjum
okkar daglega morgunspjall.
„Veistu það, Assunta, þetta er
kannski malaría eftir allt saman."
„Þessir læknar,“ andvarpar hún.
„Þeir vita ekki alltaf... Stundum veit
maður og þeir ekki vita... Það var
alveg hræðilegt með síðasta barnið
mitt...“
Hvenær var það, Assunta?"
„Litla stelpan mín er fjórtán...“
Hún ætlar að segja mér aðra sögu.
„Maðurinn minn og ég... við eiga
þrjú börn... svo ég fara á pilluna...
og ég fitna... ég fitna svo mikið að
fólk segja, „Assunta, þú ert ófrísk“...
Ég segja, „það getur ekki verið... ég
er á pillunni... ég hafa blæðingar...
Reglulega..En ég finna eitthvað
inni í mér... Það er ekki barn... Það
ekki hreyfast... Ég eiga þrjú börn og
þau hreyfast... Svo maðurinn minn,
hann fara með mig á spítala... Þeir
taka fleiri myndir... Og einn daginn
kom læknir og hjúkrunarkonur...
Maðurinn minn kemur... Hann alveg
snjóhvítur í framan... Læknir halda í
hönd mína... Hann segja, „Vertu
róleg, Assunta. Vertu róleg...“ Ég
EKKI róleg! „Assunta,“ segja hann.
„Viltu í raun eignast þetta barn?“
„Já, nú ég vilja barn...“ Ég verða
43