Birtingur - 01.01.1957, Síða 54

Það er ekki úr vegi, fyrst tækifæri gafst, að kynna þennan merka
listunnanda fyrir lesendum Birtings. Við neyttum kvöldverðar saman í
París í júní leið og spjölluðum um heima og geima. Ég sagði henni frá
íslandi, hún mér frá tilbreytingaríku lífi listkaupmannsins sem iðkar
það áhættuspil að kynna heiminum verk framsækinna og djarfra
listamanna.
— Hafið þér ávallt haft áhuga á listum ? spyr ég.
— Já, faðir minn fór með okkur systurnar* í listasöfn og sýndi okkur
sígilda list, og að sumu leyti er ég alin upp í andrúmslofti lista. Það var
þó ekki fyrr en ég var orðin fullorðin stúlka, að ég fékk áhuga á
nútímalist og einkum fyrir tilstuðlan frænda míns sem vann hjá
Le Corbusier.
— Póruð þér í nokkurn listaskóla?
— Nei, ég hef ekkert prófskírteini upp á listþekkingu, svarar hún og
brosir við. — Síðan kynntist ég Vasarely og við ræddum mikið vandamál
listanna. Þá tók ég fyrst í alvöru að snúa mér að nútímalist, þeirri
sem var að ryðja sér til rúms um þetta leyti: abstraktlistinni.
Á stríðsárunum var allt skapandi listalíf drepið í dróma í París, en strax
í stríðslok færðist nýtt fjör í allt og alla, ekki sízt listina. Meðan
styrjöldin stóð rak ég listmunabúð í sama húsnæði og sýningarsalur
minn er nú til húsa: við urðum einhvern veginn að afla okkur bjargar,
— faðir minn og ættingjar voni allir í andspyrnuhreyfingunni og
gátu hvergi látið sjá sig. Árið 1946 hætti ég þessari verzlun, ákvað að
stofna listsal og helga mig algjörlega því nýjasta og frumlegasta í
listum. Það var auðvitað hægara sagt en gert, því að ég hafði enga
reynslu, ekkert fé, aðeins húsnæðið.
* Systir Denise René er hægri hönd hennar við rekstur sýningarsalarins.
Frá sýningu á verkum Vasarely í Sýningarsal Denise René