Birtingur - 01.01.1957, Qupperneq 82

Hjúkrunarkona:
Hinn sparibúni:
Hjúkrunarkona:
Hinn sparibúni:
Hjúkrunarkona:
Hinn sparibúni:
yfir leyndarmáli, og erfiðast að þegja yfir því leyndarmáli sem er
maður sjálfur......
(opnar hurðina) Næsti! Þessa leið til hægri, gerið þér svo vel! (HINN
SPARIBÚNI rótar sér ekki í sætinu í þetta skipti).
(horfir út í gluggann) Þeir ætla ekki að festa hann upp aftur,
hálm-manninn, þennan sem slitnaði niður úr gálganum. Eru líklega
farnir í mat. Það er svo hljótt úti í garðinum. (snýr sér að þeim sem
eftir er) Þá erum við hér aðeins tveir eftir, þér og ég. (þögn) Þér hafið
kannski séð mig áður ? Ég ber út póst í Þingholtunum, búinn að gera
það í mörg ár. (þögn) Þér hafið kannski séð mig þar í einkennisbúningi
og með hjól? Ég verð alltaf að leiða hjólið, því Þingholtin eru öll upp
í móti, eins og þér vitið .... nota það bara á niðreftirleiðinni, þegar ég
fer til að sækja meiri póst....(þögn) Svo frétti ég að herinn hefði
verið stofnaður....Ég var lengi búinn að vita að það stóð til......En
svo var hann allt í einu stofnaður....Og þegar ég vaknaði í morgun
rétt fyrir sex, sagði ég við sjálfan mig: Þín stund er upprunnin, Jón
Hannibal......Sólin skein á gluggann og dúfurnar kurruðu.......Um
nóttina hafði ég legið á buxunum mínum, þessum hérna, til að fá góð
brot í þær, og skóna burstaði ég áður en ég fór að sofa. Þín stund er
upprunnin, Jón Hannibal, sagði ég.....
(opnar hurðina) Næsti! (Þegar hún lokar hurðinni á eftir sér, stendur
HINN SPARIBÚNI upp með skjalatösku sína og hatt, gengur fyrst út að
glugganum, en fer svo að spígspora um gólfið).
(við gluggann) Þeir hafa ekkert átt við hálm-manninn meira. Láta hann
bara liggja. Eru famir í mat og garðurinn mannlaus. Hér hafa þeir
verið að læra göngulagið í allan morgun (stikar) einn tveir, einn tveir,
einn tveir....Þetta er ekki afleitt hjá mér, hreint ekki. (stanzar og hlær
með sjálfum sér) Ætli þeim mundi ekki þykja ég feitur biti í
dönsku leyniþjónustunni — og mappan mín, maður lifandi. Kannski
hafa þeir nú þegar fengið veður af mér, þrátt fyrir allar
varúðarráðstafanir? Kannski eru þeir á hælunum á mér? Það er aldrei
að vita, aldrei að vita....Nú er ég næstur í röðinni. Þín
stund er upprunnin, Jón Hannibal .... Jón Hannibal .... Hannibal . .. .
Hvilíkt nafn! ....
(opnar hurðina) Nú megið þér koma! (með eftirþánka) Voruð þér
annars að segja eitthvað?
Ég? Ekki orð, ekki orð .... Ja, Hannibal, sagði ég, Jón Hannibal, ég
heiti það. (þau fara).
Endir.
68