Birtingur - 01.01.1957, Síða 100

þungum sjó þá skipti það engu máli, nema
hvað hann var á landinu og mátti brotna, en
hann var síður en svo í ætt við stafina mína
og ljósbrotin sem urðu tryllt af gleði og brutu
öll lögmál þá stund: Súgur var f rá stöfum
sem hófust upp af jörðu og fóru til
hrafnanna. Þar áttu þeir heima! Þar áttu
þeir nú aldeilis heima, hvítir, meðal hrafna!
Þeim var þyrlað af vængjum hrafnanna og
reikuðu meðal þeirra að gamni; en hryggur
minn var í ferðatösku manns sem lifði á
kaupum og sölu, kaupum og sölu.
Ég fann að ég var á ferð. Ég fann að ég
sniglaðist áleiðis að vatninu, framhjá
nokkrum skýjum, sem voru að sjá eins og
bómull, þess fullviss að ef leitað yrði á
mönnum kæmist upp að þeir eru skrítnir. Ég
þóttist vita að þeir væru að þefa hver af
öðrum og bíða: Hvað skyldi hann segja og
hvað skyldi hann gera, he ? Og hver hugsar
að hinn sé ekki í lagi og hinn hugsar að hver
sé ekki í lagi þótt enginn viti í raun og veru
hver hinn eða hver eru. Þess vegna gat ekki
verið nein skömm að leyfa stöfum að draga
sig þótt þeir væru berir.
Stafir eru bestir í heimi
tra la la la la la.
Stafir eru bestir í heimi
tra la la la og la.
Við komumst ekki að vatninu fyrr en um
lágnætti. Ég lét mig engu varða þótt ferðin
gengi hægt en dró að mér kelduilminn af því
ég var þyrstur, en hann minnti mig á vatn;
en leirinn þvoði augnalok mín sem voru
nýkomin út úr bókasafni frá síðasta vetri.
Ég man ekki hvort ég hugsaði þessa stund, en
mér leið mjög vel. Mætti segja mér að
hugsanir mínar hafi ekki komist öllu lengra
en að sefgrösunum við tjörnina; og þótt
einhver hefði komið til að bola mér frá
tjörninni hefði ég sjálfsagt haldið mér 1
grösin með kjafti og klóm því að öllu var
gaman. Hendur mínar voru einar að verki, en
augu mín höfðu sokkið í vatnið og lituðust
um. Ég man að vatn var í vitum mér, og það
var líka í grennd við mig, nóg af vatni, mold
og litlum trjám sem ég veit ekki hvað heita
og stendur á sama af því þau voru hjá mér.
Það voru bara hendur mínar sem héldu. Það
voru bara hendur mínar sem gerðu eitthvað.
Það var bara höndum mínum að kenna ef
eitthvað var einhverju að kenna. Það var bara
höndum mínum að kenna ef eitthvað var
einhverju að kenna. Það voru bara hendur
mínar sem héldu. Það var bara þeim að kenna
ef eitthvað var einhverju að kenna þótt það
sé ekki víst því ástin var til, 1 vitum mér og
augum. Ég hugsa að líkaminn hafi ekki loðað
við mig lengur, grár, meyr og afbrýðisamur.
Ég hugsa að hann hefði farið niður í
flæðarmál ef ég hef ði sagt honum það og
látið brimið afmá glæpsamlegt eðli sitt,
hvítnað í sandinum og eyðst. En á þessari
stundu var hann forvitinn.
Þá var það að mér vaknaði sá grunur, eftir að
hafa ekki hugsað neitt um stund, að ég hafi
einhvern tíma horft í vatni. En smám saman
sannfærðist ég um að ég hafi einungis orðið
þyrstur í húsi: í borg: við glugga: þyrstur
þótt ég hafi drukkið af öllu þreki: Ógnsár
þorsti hafði eitt sinn snúið mér 1 hringi við
glugga og knúið hjálparvana hugann til að
viða að myndum frá liðnum tíma, kvalinn
hrakist um týnda daga í leit, að lokum róast:
Að lokum var bytta með svörtu sulli allt
sem þurfti: nóg til að hugurinn færi út í
kuldann og hresstist, langt burt í f jarlægð
þar sem vatnið var. Það var enginn vafi að
blekið hataði mig ekki, en það var ekki mikið
blek sem ég átti í stórri borg. Það var enginn
vafi að ég hafði séð blek svífa við gluggann.
Hvort ég sá það ekki bera við hvítan himin
86