Birtingur - 01.01.1957, Qupperneq 101

einhvers staðar? Hvort ég hafði ekki blásið
kúlur úr bleki og séð þær svífa við glugga?
Hvort ég málaði bréf með svörtu bleki...
Þá skildi ég að ekki var allt með felldu,
furðulegt að hugsa um göngu án þess þó að
vita um birtu, tíma og myrkur, en sjá óvænt
penna sökkva í vatnið með skvampi,
furðulegan að stærð. Minn! Penninn minn!
Penninn minn var í vatninu! Lengi hafði ég
þráð að sjá hann í vatni. Það var ekki að efa
að hann hafði komið! Penninn minn var í
vatninu. Penninn minn brotnaði á
vatnsfletinum. Ég sá hann ljóslega, svo ekki
var um að villast, þótt enginn pappír sæist.
Og penninn minn brotnaði, hreinn í vatni að
brotna að gamni. Penninn minn var að hugsa
f agur og klofna í köldu vatni! Loksins var
hann kominn í vatn að brotna! Ég sá hann
halda áf ram að 'brotna og haf ði ekki við að
uppgötva ýmis litróf; nema gnægð var af
öllu sem þurfti, nægilegt og yfirfljótandi. En
penninn minn brotnaði. Penninn minn
brotnaði á vatnsfletinum; og enginn pappír
kom eða fór. Lengi hafði ég þráð að sjá
pennann miim frjálsan. Penninn minn
brotnaði á vatnsfletinum lengi nætur, og
vonandi næsta dag, hugsaði ég; en ég vissi
ekki hvort það var synd að eiga gleði einn;
nema: Hve allt virtist fagurt, lengi, fram á
nótt. . En þá komu síli, gul og rauð og blá,
með gegnsæja sporða. Þau syntu með
rykkjum og skrikkjum. Ég hugsa þau hafi
verið forvitin, en þau voru ekki dónaleg þótt
þau væru nakin. Þau minntu mig á Sillu er
hún kallaði á hjálp fyrir nokkrum árum og
átti barn. Þau minntu mig líka á barnið er
það saug brjóstið (: Brjóstbrjóst í heimi,
nammnamm í heimi, myrkur í heimi og
smjattsmjatt. . . . og þá var það í osti,
bakteríur í osti eða blindneskju þar sem hár
eru skógur eða kannski ekkert; en hold er
velgja eða kuldi, ó eða æ; en barnið sofnaði
í heiminum og myrkrinu).
Penninn minn var í vatninu — ég man það
glöggt — en það var enginn pappír hjá
mér. Sama var mér; en penninn minn var í
vatninu; og það var bara hönd mín sem
hélt. Það var hendi minni að kenna ef
eitthvað var einhverju að kenna; en penninn
minn brotnaði í vatnsskorpunni; en það var
enginn pappír við vatnið. Sama var mér,
því ástin var. . . .
Augu mín, á kafi í vatninu, sáu pennann hvar
hann brotnaði á vatnsfletinum. . . . og ljósin
klufu hvað sem fyrir varð, tældu burt
tímann með ærslum, en sögðu við mig: Við
erum hérna og þú ert hérna og sílin eru
hérna og vatnið, en við viljum ekki fara og
viljum ekki gleyma að við vorum saman, og
þess vegna getum við ekki gleymt hvert
öðru.
Er ég þá dauður hingað niður ?
Þú ert kominn hingað, og hér er það.... hér
erþað .... allt .... hér!
Er það ?
Já.
Þá er allt í lagi: Vatn; engar messur eða
hjörtu í leit að hitapokum og enginn sem biður
um að fá að gráta í friði; gott; og brátt
morgnar, brátt kemur dagurinn, langur, á
augntaugar okkar, að flétta prelúdíur
úr rauðu, gulu og bláu, leika sér — og hvernig
get ég launað ykkur; eða hvort viljið þið
upphrópunarmerki sem ég er með í
vasanum ? — en af því okkur þykir yndi
að fegurð munum við skjálfa og langa að
sulla, dáldið og dáldið, í vatninu, og
dáldið meira og leika, og leika okkur við
sílin .... og prelódían kemur aðvífandi að
strá ljósum á sjóntaugar okkar, að næra
okkur, félagar, að næra okkur. . . .
Þetta hafði gerst þegar Silla kom að vatninu.
Ég veit ekki hvers vegna þetta gerðist,
en ef til vill — og þrátt fyrir allt — af ást
til lífsins, þótt ég sé lítill, kallaður maður
87