Birtingur - 01.06.1959, Qupperneq 61

— Láttu liana hafa það sem þú átt og við skulum koma okkur af
stað.
Þau flýttu sér svo mikið út að maðurinn í fatageymslunni starði undr-
andi á eftir þeim. Gatan hvarf út í myrkrið. Nóttin gleypti strjál götu-
Ijósin. Þau gengu hratt hlið við hlið, þegjandi. Pietrek ætlaði að
taka utan um Agniesku en hún ýtti honum frá sér.
— Hvað gengur að þér? hrópaði hann.
Hún stansaði og horfði fast framan í hann. Hann varð að loka aug-
unum.
— Pietrek, hvíslaði hún.
— Já.
— Hvernig leið þér í fyrsta sinn sem þú svafst hjá stúlku?
— Ég fann til ákveðinnar gleði.
— Að vera orðinn kax-lmaður.
Hann hló þui-rlega.
— Þar ertu á villigötum, sagði hann — því ég átti það aldrei á hættu
að verða kvenmaður.
— Til hvers erurn við eiginlega að fara þangað?
— Við getum vel snúið við.
Hann sá á svip hennar að hún hikaði andartak.
— Nei, sagði hún. — Við skulurn koma. Ég vildi bara fá að vita
þetta.
Énn gengu þau þegjandi. Þegar þau fói-u hjá götuljósi fléttuðust skugg-
ar þeirra saman og runnu burt til hliðar. Kettir breimuðu á húsþök-
unum. Agnieska bi-osti háðskt. Kulið kom skiúðandi neðan frá Wislu
en henni fannst svo mollulegt að hún hneppti efsta blússuhnappinn
frá.
— Þetta er í fyrsta sinn eftir að ég kom úr fangelsinu, sagði Pietrek
snögglega.
— Hvað?
— Þetta með þig núna.
— Virkilega? sagði hún fjarhuga.
— Já. Raunverulegt frelsi fæst ekki alveg undireins.
— Er langt enn? spurði hún eftir stundarþögn.
— Nei, við erum að verða komin. Nokkur skref. Hundi’að meti’ar.
Fimmtíu metrar. Tíu. Nú erum við komin!
Þau fóru inn í undirgang og upp dimman stiga; einhvers staðar hátt
yfir þeim sat ósýnilegur köttur mjálmandi. Agniesku fannst hún skyndi-
lega verða að drepa hann. 1 stigaganginum var lykt af þvotti, súi’káli,
steiktum kartöflum og allt í einu datt Agniesku í hug: „Þetta hefur
komið fyrir mig einhvern tíma áður. Þetta hefur allt gerst áður. Þessi
stigí, kötturinn. .. . “ Maður kom niður stigann og horfði fast á þau;
Birtingur 57