Birtingur - 01.12.1961, Síða 5

lenzka þjóðin skipa sér á ný, hvað sem í
skjáum pólitískra leiguliða syngur.
Þú vaknar morgun einn og sérð til veð-
urs:
I fardögum í hittifyrra var fámennur
hópur fólks að hittast öðru hverju,
skyggnast um og reyna að meta mögu-
leika á að vekja þjóðina af værðarmóki,
fá hana til að hrinda af sér auðmýkjandi
oki tuttugu ára hersetu og taka upp
mannsæmandi umgengnishætti við aðrar
þjóðir. Það ákvað að gangast fyrir mót-
mælagöngu fimmtíu kílómetra veg frá
ameríska víghreiðrinu við Keflavík til
Reykjavíkur til þess að koma málinu á
dagskrá með þjóðinni, til þess að stappa i
hana stálinu, en þó fyrst og fremst til að
staðfesta sjálft vilja sinn til að leggja
nokkuð á sig í baráttunni fyrir endur-
heimt alls íslenzks lands úr hershönd-
um.
Á fyrsta degi sólmánaðar risu þeir upp í
eldingu, íslendingarnir tvö hundruð sem
bundizt höfðu fastmælum um að þreyta
saman fyrstu Keflavíkurgönguna: karlar
og konur af ýmsum stéttum og stigum, á
aldrinum tólf til sjötíu og tveggja ára —
hér gengu þau hlið við hlið hina löngu
leið í hóglátri einbeittni undir blaktandi
fána lýðveldis vors, lamin hressandi út-
synningskælu og hugsuðu í hljóði:
Ef bróðir minn hefur vaknað, ef hann vaknar
á þessari stundu, ef hann hlustar með mér
á söngva vindsins, ef hann Ijær mér afl sitt
og fær mitt afl ...
Já, ríkar vonir bærðust í brjósti þessara
göngumanna, og einlægt var traust þeirra
á bræðrum sínum og samherjum — vonir
sem rættust, traust sem verðugt reynd-
ist: hið straumþunga fljót sem flæddi um
götur Reykjavíkur að kvöldi 19. júní 1960
hruddi á sjó út margri efasemd og illri
spá og skolaði svo mynduglega frá grunn-
múruðu borgarvirki hernámsriddaranna
íslenzku, að veggir þess hafa hallir staðið
síðan. En heyrzt hafa þaðan innan að æ
tíðari öskur og tryllingslegri, sem ótví-
rætt vitna um vaxandi ótta og óróleik í
blauðum hjörtum.
Þú vaknar morgun einn og sérð til veð-
urs:
Þegar Reykvíkingar höfðu sýnt hug sinn,
varð mönnum eðlilega hugsað til sjó-
manna, verkamanna, bænda úti um allar
byggðir Islands, og maður spurði mann:
er ekki á hverjum bæ, í hverju litlu húsi
einhver sem bíður — einhver sem bíður
þess eins að fá tækifæri til að játast hin-
um íslenzka málstað?
og ef hann söðlar hest sinn
og ef ég söðla hest minn og við söfnum
liði í hverri sýslu, austur, vestur,
norður, suður, vinum okkar og þeirra
vinum,
gætu þá ekki atburðir gerzt á Islandi
enn? Og menn biðu ekki boðanna, en
bjuggust til ferðar: á sextíu fundum um
landsbyggðina alla var ráðgazt og rætt,
nálega í hverju byggðarlagi tóku hinir
beztu menn höndum saman um að veita
sjálfstæðismálinu framgang hver í sinni
sveit og afréðu að senda á stefnudegi
fulltrúa til fundar á Þingvöllum til þess
að tengjast bræðraböndum við samherja
sína úr öðrum byggðum og sækja á forn-
Birtingur 3