Vera - 01.06.2000, Síða 37

r ; ’-t l'- m *

Ó/öf í náttúruskobunarferb
ásamt dætrum sínum
Veru og. Láru Þórbardœtrum.
fann fyrir miklum stuðningi á Náttúru-
verndarþingi þar sem ríkti samhugur og
ánægja með störf ráðsins. Eftir að ég ákvað
að hætta formennsku var óskað eftir því að
ég gæfi kost á mér í stjórn Umhverfis-
verndarsamtaka íslands undir forystu
Steingríms Hermannssonar og Vigdísar
Finnbogadóttur. Mér finnst rnjög ánægju-
legt að geta haldið áfram að vinna að um-
hverfismálum á þeim vettvangi."
*
kosningunum 1999 var Olöf í 2. sæti á
lista Framsóknarflokksins á Vestfjörðum,
næst eftir Kristni H. Gunnarssyni. Hún
segist hafa látið Framsóknarmenn á Vest-
fjörðum vita að hún gæfi kost á ser ei'þeir
hefðu áhuga á að nýta krafta hennar og þvi
var tekið fagnandi af þeim sem þekktu
hana. En Vestfirðir eru dreift svæði og frá
einu svæði bárust þau skilaboð að komið
væri nóg af sendingum að sunnan.
„Þetta var merkileg upplifun fyrir við
mig.Vestfirðinginn, sem finnst ég oft fram-
andi í Reykjavík. Eg hef rnjög sterkar taug-
ar til Vestfjarða og sveitarinnar minnar og
hefur oft fundist dapurlegt þegar ungt fólk
fer að heiman til mennta og skilar sér
aldrei aftur í byggðina sína. Við eigum enn
hálfa Núpsjörðina og mig langaði að leggja
mitt af mörkum ef fólkið fyrir vestan gæti
hugsað sér mig sem fulltrúa sinn í Reykja-
vík. Ég skrifaði því öllu framsóknarfólki á
Vestfjörðum bréf þar sem ég sagði frá
sjálfri mér og mínum vestfirska bakgrunni.
Síðan hef ég ekki heyrt talað um sendingu
að sunnan. Eftir að búið var að ganga frá
lista þar sem ég var í öðru sæti tók kosn-
ingabaráttan við. Hún tók mánuð og á
þeim tíma fórum við um alla Vestfirði og
héldum fjölmarga sameiginlega fundi með
öðrum frambjóðendum. Mér fannst þetta
skemmtileg lífsreynsla og kynntist mörgu
frábæru fólki. Nú er ég varaþingmaður en
hef ekki enn verið kölluð á þing,“ segir
Olöf og glottir svolítið eins og óþæg stelpa
sem hefur grun um að hún sé ekki velkom-
in á yfirráðasvæði strákanna með sín nátt-
úruverndarsjónarmið.
snúum okkur nú að dómsmálinu
sem olli svo miklum deilum í sam-
félaginu sl. haust, sérstaklega eftir að Olöf
hafði tjáð sig um það á opinskáan hátt í
Morgunblaðinu. Olöf þekkti málið vel,
hafði fylgst með því frá upphafi þar sem
stúlkan sem kærði föður sinn er systur-
dóttir hennar. Hún segir að engan hafi órað
fyrir því hver niðurstaða málsins varð í
Hæstarétti, það hafi komið flestum í opna
skjöldu.
„Þegar ég las dómsniðurstöðuna gekk
svo fram af mér og ég hugsaði: ef ég vil
hafa áhrif í þjóðfélaginu þá er það einmitt
á svona stundum sem maður á að láta
heyra til sín. Það er ekki hægt að sitja þegj-
andi hjá og taka ekki afstöðu. Ég ákvað því
að skrifa grein í Morgunblaðið og vekja at-
hygli á málinu um leið og ég vildi styðja
frænku mína sem var auðvitað niðurbrot-
in. Nóg var búið að gera til að niðurlægja
hana og ekki var á bætandi.
Ég hef oft undrað mig á því hvað þeir
sem minna mega sín hér á landi eiga erfitt
uppdráttar. Staða þeirra virðist svo veik og
ótrúlega litlir möguleikar til að koma fram
og rétta sitt mál.Við búum í litlu þjóðfélagi
þar sem alls kyns hagsmunatengsl ráða og
það er eins og þeir sem minna mega sín
verði mikið meira undir í baráttunni held-
ur en ég kynntist t.d. í dönsku þjóðfélagi.
Ef maður er á annað borð undir í íslensku
þjóðfélagi þá verður maður aldeilis undir.
Þeim sem hafa auð og völd er hins vegar
óspart hossað á kostnað hinna sem virðast
eiga færri og færri málsvara."
Olöf segist ekki hafa séð fyrir þau við-
brögð sem grein hennar vakti og það sem
fylgdi í kjölfarið. Viðbrögðin voru miklu
sterkari en hana hafði órað fyrir, síminn
heirna hjá henni stoppaði nánast ekki í tvo
mánuði. Alls konar fólk hringdi til að
styðja hana, bæði lögfrótt fólk og leik-
menn, fólk sem hún þekkti fæst. Eftir að
blaðaskrif og önnur viðbrögð komu fram
skrifaði hún aftur og urðu greinar hennar
um málið alls fjórar.
„Það var yfirgengilegt hvernig unnið
var að þessu máli og hvernig lögfræðingur
ákærða hegðaði sér eftir að dómur var fall-
Það var yfirgcngilcgt hvernig unnið var að þcssu máli og hvernig lögfræðingur ákærða
hegðaði sér eftir að dómur var fallinn, t.d. hvernig hann leyfði sér að svívirða dómara sem voru
honum ekki sammála. Öll framganga hans í málinu var honum og stétt hans til skammar.
VERA •
37