Vera - 01.04.2003, Blaðsíða 20

Mamrna, ég og megrunarkúrarnir
baráttan við ættarspikið
»Langamma var svívirðilega feit. Amma var feit þar til hún fékk
sykursýkina og þurfti að fara að vigta ofan í sig, mamma hefur alltaf
verið í feitari kantinum og ég líka. Spikið virðist vera nokkurs konar
ættarfylgja sem engri okkar hefur almennilega tekist að kveða niður...

Þórunn Hrefna Sígurjónsdóttir
Frá því ég man eftir mér hefur mamma
verið í megrun. Rúmlega tvítug fór hún
í Línuna, en fyrir þau sem ekki muna
þá var Línan megrunarklúbbur sem
teygði anga sína vítt og breitt um land-
ið. Konur (auðvitað sóttu einkum kon-
ur í Línuna) fengu nákvæma matseðla
sem litu einhvern veginn svona út:
Morgunverður:
Hálft greip
Þurr ristuð brauðsneið
Kaffi
Hádegisverður:
Soðið egg
Heilt greip
Kaffi
Kvöldverður:
100 g magurt kálfakjöt
Heilt greip
Ekkert kaffi
Konurnar mættu á fundi vikulega
(svona eins og á AA fundi) þar sem les-
ið var yfir þeim og þær vigtaðar. Ef þær
léttust var klappað fyrir þeim. Ef þær
stóðu í stað var ekkert gert, en ef þær
þyngdust (sem þýddi að þær hefðu
svindlað á megruninni) voru þær pú-
aðar niður. „Kata feita þyngdist um
hálft kíló - púúúúú á Kötu feitu!“
1 Línunni léttist mamma rosalega mik-
ið og varð þvengmjórri en hún hefur
verið fýrr eða síðar. Ég man að fóstur-
faðir minn tók myndir af henni í eld-
húsinu þar sem hún pósaði í nýju föt-
unum sínum. Allir fýgldust hrifnir
með og hrósuðu mömmu þar til hún
fitnaði aftur. Og við tóku aðrir megr-
unarkúrar.
Barnsminnið geymir fleira. Ayds-
karamellur í brúnum kassa uppí skáp.
Þær áttu fitubollur að tyggja til þess að
slá á hungurtilfmningu. Þetta var fyrir
daga Aids með einföldu og því voru
karamellurnar sérlega girnilegar
barnssálinni. Margoft brenndi ég mig á
því að stelast í þær uppi í skáp og alltaf
bölvaði ég sjálfri mér fyrir að gleyma
því jafnóðum hvað þær voru vondar.
En þetta tuggði mamma blessunin í ei-
lífri von sinni um að losna við
aukakílóin.
I Bananakúrnum mátti mamma
ekkert borða annað en banana og ekk-
ert drekka annað en mjólk í margar
vikur. Hún léttist - hvort hún gerði -
en þyngdist strax aftur og hafði ekkert
uppúr krafsinu annað en lífstíðar óbeit
á þessum annars hollu fæðutegundum.
Súpukúrinn leyfði aðeins eina tegund
af þykkri grænmetissúpu, sem sat í
stórum potti með ygglibrún og minnti
allt heimilisfólk á sig með væminni
angan. Mamma borðaði hana og
grenntist en fitnaði auðvitað aftur.
Mér finnst ég geta talið endalaust:
slim-fast, nupo-létt, zero-3, herbalife
og áfram og áfram og áfram.
Mamma hefur mikið slakað á í
megrunarkúrunum hin síðari ár en
um daginn heyrði ég hana tala hlýlega
um fólk sem hefur ánetjast Ásmund-
arkúrnum og léttist á svakalegum
hraða. Ég flýtti mér að segja henni
hryllingssögur af kolstífluðum
kransæðum því ekkert hræðist
mamma mín jafn mikið og ótímabær-
an dauða. En ég hefði kannski átt að
segja mömmu að ég hef alltaf kunnað
vel við hana eins og hún er. Með eða án
aukakílóa.
Horgemlingi vaxa brjóst
Ég var hræðilega grannvaxið barn. Fölt
andlitið á mér sem nennti svo lítið að
snúa sér uppí sólina bætti heldur ekki
úr skák og þegar fólk sá mig hneigðist
það til að halda að ég væri sjúklingur.
Þegar ég komst á unglingsárin breyttist
ég snögglega og jók unifang mitt á alla
kanta. Stóru ættarbrjóstin uxu frarnan
á mig á undraverðum hraða og ég fitn-
aði. Ekki mikið en nóg til þess að sum-
ir ráku upp stór augu og hrópuðu:
„Mikið rosalega hefurðu fitnað!!“ Og
mér fór að líða illa með sjálfa mig. Ég
20 / holdafarsdómstóllinn / 2. tbl. / 2003 / vera
*▼