Vera - 01.04.2003, Blaðsíða 70

Heiða Eiríksdóttir
/TÓNLIST
MISSY ELLIOTT -UNDER CONSTRUCTION
Konan með attitjúdið!
Það eru tvö ár síðan síðasta platan hennar, So addictive, vakti at-
hygli svo um munaði. Það var önnur plata Missy Elliott og í kjöl-
far hennar var varla hægt að komast hjá því að vita eitthvað um
hana, slík var athyglin. Platan sú var nokkuð góð blanda af
hiphop-danstónlist og fallegri melódískri popptónlist, og rödd
Missy fékk að njóta sín til fulls.
Á nýju plötunni, sem er aðeins tormeltari, er hún greinilega
að gera akkúrat það sem hana langar til. Hún þarf ekkert að
sanna sig, löngu búin að selja milljónir af fyrri plötum sínum. Það
vita líka allir að hún getur sungið og samið lög, svo hún þarf ekk-
ert að kenna okkur þar. Hér hefur hún pláss til að vera með kald-
hæðni, vera með soldið „Ijótar" raddir í bland við þær sykursætu,
vera með kalda og svala útúrpælda trommutakta og halda
nokkrar áróðurssræður á milli laga um helstu baráttumál sín: Um
jafnrétti kynjanna til að tjá sig um kynlíf í tónlist, um það að
gleyma ekki að vera í góðu skapi og njóta hiphop tónlistar á
sömu forsendum og í gamla daga, og fleira skemmtilegt.
Textar hennar eru beittir og taka m.a. á öllu slúðrinu og
kjaftasögunum sem fylgja gljálífinu. Hún flytur allt áreynslulaust
en á sama tíma með fullkomnun listakonunnar sem hefur allt á
hreinu. Hún blandar röddinni sinni saman við trommutaktana,
þannig að stundum veit maður ekkert hvort þetta er
tölvutrommutaktur eða Missy að syngja. Hún skilur mig eftir al-
veg gáttaða að biðja um meira. Samt er ekki auðvelt að verða
„háð" þessari plötu, eins og var með hina réttnefndu So addicti-
ve-plötu.
Under Construction þarf að láta hafa fyrir sér en kemur
miklu sterkar út fyrir vikið. Þessi plata er frábær við öll tækifæri,
alltaf, ef þið komist yfir þessar 5-6 hlustanir í heyrnartólum sem
þarf til en þá hafið þið líka eignast nýja vinkonu!!!
Besta lagið: Ain't That Funny.
THE CARDIGANS - LONG GONE BEFORE DAYLIGHT
Nina hættir að vera smástelpa!
Hljómsveitin The Cardigans frá Svíþjóð hefur hingað til verið
þekkt fyrir að veiða hinar fullkomnustu popplaglínur í net sín og
skreyta þær síðan með súkkulaðisósu og þeyttum rjóma þar til úr
varð væmið og sætt rjómatertupopp. Slík tónlist er afar bragð-
góð en fljótlega fær maður þó nóg af slíkri fæðu, helst þó að
krakkar séu fyrir slík sætindi. Þar hittir maður einmitt naglann á
höfuðið því Cardigans, og söngkonan Nina Persson, hafa greini-
lega slitið barnsskónum; eru búin að fá leið á sætabrauðinu og
taka sér fyrir hendur aðra og flóknari matargerð á nýju plötunni.
Gítarleikarinn og lagahöfundurinn Peter Svensson er á angur-
værum nótum liktog undiráhrifum frá NickCave eða Neil Young
og Crazy Horse, en kann þó að rokka upp gítarana þar sem við á.
Nina semur alla texta og þar eru á ferðinni langbestu popptextar
sem ég hef séð úr hennar smiðju hingað til. Hún er hætt að láta
ástarævintýr sín enda í hamingju og brosum og fjallar
frekar um allt það sem getur farið úrskeiðis í mannlegum sam-
skiptum. Textarnir eru skemmtilega margræðir og hún leikur sér
hér listavel að orðunum. Ég held að sólóplatan hennar A Cantp.
sem kom út fyrir tveimur árum hafi haft heilmikil áhrif hvað varð-
ar stefnumótun Cardigans. Fyrir vikið er platan ekki einföld
poppplata sem fljótt fellur í gleymsku heldur er hún marg-
slungnari og sérstaklega er gaman að heyra hvað poppið hefur
þyngst án þess að hætta að vera grípandi og melódískt.
Þessi plata virkar vel sem tónlist í bakgrunni, þá myndar hún
melódíska heild en til að komast á önnur svið tekur maður texta-
blaðið sér í hönd, og þar er lykillinn að hinum nýju Cardigans,
vaxandi hljómsveit sem eru hætt að vera krakkar!
Bestu lög: A Good Horse og Couldn t Care Less.
/ tónlist / 2. tbl. / 2003 / vera