Akranes - 01.04.1958, Side 67

TLL FRÓÐLEIKS OG
(Frarnhald af 2
liann kvaddi leyíði liann mér að
birta tvœr eftirfarandi vísur:
Laminn reyrinn lifnar við
i lofti heyrist vængjaþytur,
mér að eyra mildan klið
morgunþeyrinn varmi flytur.
Æðasláttur aukast fer
éinnig máttur vex í spori,
ljóða háttur lífsins er
leikinn dátt af sól og vori.
Vísur.
Barátía.
Það vill granda þolgæði,
því mjög anda svekkjandi,
ein að standa í strauinkasti,
stara ó land, en ná ekki.
Hvenær skal ég kost þann sjá,
Hvenær svaladrykk þann fá
leysast kvala kífi frá,
kyssa hal og sigri ná.
Óþreyja.
Stríðir kveikjast stormvindar
storðin bleikju rýkur.
Því má skeika að fáist far
fljótt til Reykjavíkur.
Lg vil þangað flýta för
— frí af angurs hóti —
sem þú spanga — blíður-bör
breiðir fangið móti.
/ Vatnsáal.
Fossar gjalla, en fuglar hér
flögra á vallar bölum.
Þar við allvel uni ég mér
innst í fjalladölum.
Fallvalt.
Það má ríkra þvinga geð
— þvílíkt öfugstreymi —
SKEMMTUNAR
kápusíSu.)
komast engan eyri með
útúr þessum heimi.
Þó að trúi þeir á féð
og þurfalingnum gleymi,
orð og gjörðir einar með
aka úr þessum heimi.
Þeir nær grafar gista beð,
gnaga maðkar náinn.
Ekki er timi að telja féð,
töpuð verðlagsskráin.
HríSin.
Magnast hrið um mar og
grund,
mjöllu skrýðast hólar.
Vonglöð bið þó vors að stund
varma og blíðu sólar.
I höfuSstuSnum.
Eins er hér og eyðisker,
ekkert ber til gleði.
Kriuger og hrafnaher
helzt er mér að geði.
Á Haugsnesi.
Hryggjast finn ég hugann
þar,
helzt þá linnir skima.
Endurminning uppvaknar
umliðinna tima.
SkagafjörSur.
Grimm forlaga gjólan liörð
gleðidag vill ræna.
Man ég Skaga-fagran-fjörð,
fjöll og haga græna.
STÖKUR.
Fjallkonan (Vetur).
Nýta gljáir ísfold á,
ýtur há með tinda.
Kvítan snjáa kyrtil þá
knýtir bláum linda.
(Vor)
Að mér hænist auðnuvon.
Augað mænir lúða
yfir væna Kjalars-kvon,
klædda grænum skrúða.
(Haust)
Gróið svæði og grasa her
grænum slæðum kasta’ af sér.
Foldin gæði bezt sem ber
bleikum klæðum hjúpuð er.
— ★ —
Virðar bannað varla fá,
— vildi hrannar-eysu-Gná —
himin kanna, hauður, sjá
hugmyndanna vængjum á.
Sólar kneri Sigga þar,
á sæinn reri vogunar,
með straum lét berast strák-
lundar
en steytti á skeri reynslunnar.
Engann vanda vekur mér
virkta standið nauma,
þegar andinn unir sér
yfirá landi drauma.
Vonar sný ég lieim ó hól,
hlýt þvi nýjan varma.
Gleði-hlýja sé þar sól
svifa úr skýjum harma.
SigríSur Hjálrnarsdóttir.
— ★ —
Við Flóann.
En þó við Flóann byggðist borg
með breiða vegi og fögur torg
og gnægð af öllum auð, -—-
ef þjóðin gleymdi sjólfri sér
og svip þeim týndi, er hún ber,
er betra að vanta brauð.
— Þeir segja, að hér sé hættan
mest,
og liérna þróist frónskan verst
og útlend tizkan temjist flest
og tungan sé i nauð. —
Einar Ben.
A K R A N E S
^55