Skólablaðið - 01.05.1993, Síða 31

Úlfur Eldjorn.
Rífon
Skerandi þögn rauf hávaðann. María lagði tréfótinn
kæruleysislega frá sér á kínverjagult Ikeateppið. Líf
hennar var orðið ömurlegra en íslensk kvikmynd.
Fyrir ári síðan hefði hún getað sagt sjálfri sér að líf
hennar væri áhugaverðara en geðsjúklingur á eyðibýli
með haglabyssu
en núna var líf
hennar ekki einu
sinni jafnáhuga-
vert og krabba-
meinssjúkur lög-
fræðingur á hest-
baki.
Flún sogaði eld-
inn ofan í pípuna
og seigdrepandi
reykurinn lagði af
stað í langa og
hættulega för í
gegnum líkama
hennar. Henni
fannst notalegt að
láta dauðann kitla
sig að innan ör-
skamma stund og
að blása honum
aftur út, svo hann
gæti sest að í
gluggatjöldunum
eða veggfóðrinu.
Feigðin var nota-
leg. Henni hafði
oft dottið í hug að
stytta sér aldur, en
þá minntist hún
alltaf Egils
Olafssonar dingl-
andi í rafknúnna
baggalyftaranum
og fékk ógeð á
hugmyndinni.
Þegar hún hafði
losað pípuna við
jarðneskar leyfar
tóbaksins fann hún
sæng sína út-
breidda og
smeygði líkaman-
um og fætinum
eina undir hana og
naut kuldans.
Það er hægt að éta óætan mat en það er ekki hægt að ala
upp ófætt barn. Við skiljum dauðann þótt við þekkjum
hann ekki af eigin raun, en við getum með engu móti skil-
ið lífið þótt við séum að lifa því núna. Það er hægt að berja
óbarinn biskup en það er ekki hægt að óberja barinn bisk-
up. Reyndar er ekki hægt að óberja neinn en líkingin var
góð engu að Svíþjóð.
Hún hóf næsta morgun á því að gefa hundinum. Morg-
unstund gefur sull í hund. Hundurinn hét Lessý og var tík.
Hún var líka algjör tík. Lessý átti það til að fara á túr á
ólíklegustu tímum og þá fékk kínverjagula Ikeateppið að
njóta góðs af rauðleitu, þykku tíðablóðinu. En þennan
morgun tókst henni
að setja skál undir
tíkina áður en
blóðið byrjaði að
seytla niður. Þegar
upp var staðið var
skálin orðin full af
tíðablóði tíkarinnar
og þá hugsaði
María með sér að
það væri nú sóun á
lífrænum efnum að
fara að sturta þessu
niður um klósettið,
það hlyti að vera
hægt að nýta þetta
á einhvern hátt. Þá
fékk María hug-
mynd
Þremur korter-
um og einni geð-
heilsu seinna var
þessi hugmynd
orðin kaka. Efst
voru fjögur kert,
undir þeim grænn,
svampkenndur efri
helmingurinn og
undir honum rauð-
litaður neðri helm-
ingurinn sem hún
hafði gert úr tíða-
blóði hundsins.
„Til hamingju
með afmælið
Lessý. ... og orðin
svona stór. Seinast
þegar ég sá þig
varstu bara
SVONA lítil. Hei
má ég líka. En ég
var að fá þetta. Þú
getur alltaf leikið
þér með það. Láttu
mig fá það. A. Æ.
Bú bú, Natú. Jæja krakkar núna er afmælið búið.” Og að
þessum orðum mæltum bar María eld að reykmettuðum
gluggatjöldunum, settist sallaróleg á gólfið og borðaði
kökuna á meðan húsið brann.
Hún var jarðsett, að eigin ósk, á öskuhaugunum í Gufu-
nesi. Jarðarförin fór fram í kyrrþey ef undan er skilið
smjattið í rottunum þegar þær nörtuðu úr henni augun.
Blóm og kransæðastíflur voru afþakkaðar.
31
SKÓLADLAÐIÐ