Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Blaðsíða 92

90
TÍMARIT Þ.J ÓÐRÆKNISFÉLA GS ÍSLENDINGA
ræða nema vinna og spara, til að geta
dregið fram lífið.
Það eina, sem nóg var ti'l af, var
éldiviður. Skógurinn þéttur og há-
vaxinn alla leið fram á vatnsbakkann.
Hann þurfti að höggva og ryðja áður
en hægt var að sá kartöflum, hvað þá
láta sér detta í hug akuryrkja. Þar
sem ekki var þykkur skógur, voru ó-
fær fen og forarkeldur, sem þurfti að
þurka upp.
Ingólfur gamli undraðist nú þá fífl-
dirfsku og k; rk, sem Þóraís kona hans
og hann höfðu haft, er þau byrjuðu
búslkap þarna. Hann éfaðist um, ef
hann beifði haft hugmynd um helming
allra örðugleikanna, er biðu þeirra, að
þau hefðu lagt út í að reisa þarna bú.
Og þó — það var ekki um annað að
gera á þeim árum, þau áttu einkis úr-
kosti. Norðvesturlandið var eyðiskóg-
ar og óbygðar sléttur, er inniflyljendur
voru settir niður á í smáhópum hingað
og þan'rað.
íngólifur mintist með þakklæti ná-
granna sinna; hver hjálpaði öðrum,
bæði með vinnu og lífsnauðsynjar.
Hjálpsemin var eins mik»! og fácæktin.
Oft hafði hann horft yfir bygðina og
undrast, hvað þetta fólk hafði afkast-
að miklu með tveim höndum tómum.
Flest af því var nú fall ð við veginn
eða flutt í burtu. Þeir gleymdir, sem
höfðu numið og ræktað ’landið; aðrir
komnir í þeirra stað, er nutu ávaxt-
annn.
Já, það var fallegt og bjiirgulegt í
Vík, nú orðið. Ingólfur leii a hend-
urnar á sér, kreptar og hnýtlar af erf-
iði og vinnustriti. — Hann hafði að
vísu unnið sigur í viðskiflum við fá-
tæktina og einyrkjaháttinn, og alla
erfiðleikana, sem landnemiim einn
þekkir; en þá var líka alt talið. Öllu
öðru hafði hann tapað.
Þóruís, konan hans, dó ung — lið-
lega þrítug; fékk tæringu út úr því, að
eiga of erfitt á allan hátt. Engin húsa-
kynni, engin lífsþægmdi, bara strit og
stríð, fátækt og basl. — Og það, sem
reið heilsu hennar að fullu, var, þegar
þau mistu börnin, hvert eftir annað,
fyrir skort á hjúkrun og lækmshiálp.
Vík hafði orðið honum dýrkeypt;
og til hvers hafði hann barist? Nú
var Ragnhildur töpuð honum lí'ka, eft-
irlætið hans, sem hann hafði bygt all-
ar sínar vonir á. Honum fanst hann
geta kent sjálfum sér um það að miklu
leyti. Ef hann hefði haldið henni
kyrri heima hjá sér, og ekki verið að
hugsa uim að menta hana, þá hefði
draumur hans lífclega ræzt; hún hefði
í’liengst á föðurleifð sinni.
I borginni hafði hún fyrst kynsl
þessu mannsefm sínu. Svo, eftir að
námi v'ar lokið og hún komin heim,
gekk ékki á öðru öll sumrin út en
gestagangi frá Winnipeg. Um hverja
helgi var alt fult í Vík af ungu fólki,
íslenzku og ensku, seim kcm til að
heimsækja Ragrh ldi og hvíla sig yfir
hekina úti í sveit. Og sjaldan vant-
aði læknirinn í hópinn. Ingólfur hafði
verið alveg grunlaus. Að vísu hafði
honum fundist hvíldin, sem þetta unga
fólk tck sér, vera nokkuð einkennileg.
Farið í bifreiðum fram og aftur um
alla sveitina, bátnferð’r og siglingar út
um alt vatn, knatt'ieikir og svo dans og
sönnur framundir morgun. Hann sá,
að Ragnhildur skemti sér vel, og þess
unni ham henni. bví ekki haifði verið
svo mikið um gleðskap í Vík á meðan
hún var að vaxa upp.
Ingólfur hafði oft horft undrandi á