Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Blaðsíða 110

108
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Winnipeg 30. malí 1911.
Hátt. vin, 'hr. Tryggvi Gunnarsslon!
form. !í nelfndinni út af minnis-
varSa Jónis SigurcSssonar, og þér
hinir kærir bræcSr í (þeiri nefnd.
Reyikjavík.
Jaifnifamt ,J>vá, er vér senidum ycSr nú
fé iþaS, sem fóilk af bjóSiflokki vorum
hér í Vesturiheimi hefir skotib saman
til minnisvarcSa Jóns SigurSssonar,
leyfum vér oss acS ávarpa ySur nokkr-
um orSum, og í gegnum ycSr Islend-
in-ga 'í Ihe-’llld1 sinni heima á Fróni.
iHjartanlega jþclkik ifrá oss hafi íþeir,
sem gengust ifyrir þvlí, aS almenningr
’íslenzíkrar IþjóSar kæmi upp minnis-
mafki (þessu. AS vera meS í því
fyrirtiæ'ki fanst oss Vestr-Islendingum
ócSar sjálfsagt. Hinn hilýi ihugr. er vér
'ósjállfrátt beruim til átthaganna heima,
glaeddisit! vicS þaS acS mikilum mun.
Um ekkert mlál héfir Ifóllk Vort hér af
íslenzku bergi bfoticS teins vell samein-
ast og þetta. Það hefir dregiS oiss hér
í hinni miklu dreifing saman. Vér er-
um nú nær ihverjir öSrum en ácSr. Og
vér erum fastar bundnir viS Islland, og
bacS, sem bezt er í (þjóSernisl'egum arfi
Vorum.
Jón SigurSsson er oss límiynd þess,
sem ágætast er í isögu og eSli Islands.
I persónu hans heifir íslenzk ætt-
jarÓarást ibirzt í fegurstri og Ifuillkomn-
astri mynd.
Uandi og lýS till viSreisnar varpacSi
hann >sér út í baráttu |þiá, er vér dáumst
jþví meir aS, er vér virSum ’hana lengr
fyrir oss. Frá upphalfi var hann á-
kveSinn í því a 11 d r e i a cS v í Ik j a
og iframlfylgdi þeim lásetningi meS
drengskap og ólbilandi ihugrelkki alt til
æfiJoka. Lét hvergi þpkast frá því,
;sem í augum (hans var sa'tt og rétt,
hversu miklum andróSri og óvinsæld-
um sem hann yrSi aS sæta fyrir
bragSiS. Sýndi söimu einurS í því aS
setja sig, þá því var aS skifta. upp á
móti öfugu almenningsáliti — órök-
s'tuiddum tilfinningum íslenzkrar al-
iþýSu — eins og á móti heimsku iog
ranglæti hins erlenda stjórnarvalds.
Óílíkur öllum þeim, er aS fornu og nýju
eru aS olnboga sig áfram tiil eiginna
hagsmuna, persónullegrar upphelfSar.
Óeigingirnin ifrábær. Öllum hæfari í
hæztu emlbaéttissföSu og þar eins og
sjálifkjiörinn fyrir sakir einstaklegra ýf-
irbiurSa og meSfældds höfSingsskapar,
hafnar íhann þieim hilunnindum, tiil þess
í eitfiSum lífsfcjörum og örlbirgS, aS
geta öllum óháSr unniS aS velferS
þjóSar sinnar elftir bjargfastri sann-
færing sinni æfilangt.
i Oss Ihefir veriS iþaS jalfn Ijúft, sem
olss var þaS skylt, aS lleggija vlorn skerf
tiil þess aS Jóni SigurSssyni væri reistr
veglegr minnisvarSi, itil þess aS glæSa
sanna föSrlandsást hjá Islendingum
— og tilL þess um ileiS aS dæma til
dauSa þaS alt. sem þar er þvert á
mó'ti.
MinnisvarSinn sé ekki aSeinls til
þess á þessum tlímamlótum, þá öld er
liSin frá fæSÍng hans, aS .heiSra minn-
ingu hins miikla mann’s, heldr einnig,
og þaS ölllu öSru ifremur, tiíl þess aS ís-
llenzik þjóS ifiái: í því iminnismerki StöS-
ugt h'Orlft á þelssa gölfugu fyrirmynd
siína, 'sér til frjálsmannllegrar eftir-
breytni í baráttu lífsins.
iMeS minnisvarSanum komi Islend-
ingum guSllegr innblástr tiil alls góSs,
pg sérstafclega ný ættjarSarást, endr-
faedd, ihelguS og IhreinisuS, ífúsleiki til
aS leggja sjállfa sig fraim til ifórnar fyr-
ir málelfni sannlleikans, istefnufesta.