Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Blaðsíða 41

LANDNÁMABÓK
39
er hann kom aftur, því hvar sem hann
ætlaði að leggjast að landinu, komu
landvættir móti honum, svo hann varð
frá að 'hverfa; reyndi hann þó bæði
sunnan, norðan, austan og vestan,
en landvættir voru alstaðar jafn ein-
beittar í því að flæma þenna danska
sendil frá landinu. Það er eins og eitt-
hvað hafi Iagst í hömina á blessuðum
landvættunum. Haraldi leizt ckki á
blikuna og hætti við herferðina. Þetta
er hin fyrsta frásögn um viðskifti
Danakonungs við Islendinga, og er
einkennilegt, hversu snemtaa beygist
krókurinn til þess sem verða vill.
Skapferli landnámsmanna kemur
víða í ljós í Landnámu, og ber einna
mest á stórmensku þeirra og metnaði,
eins og nærri má geta, slíkir höfðingj
ar sem þeir voru. Flest munuð þið
kannast við Geirmund Heljarskinn,
sem fór milii búa sinna með 80 manna
og gaif þræli sínum heilt bú fyrir það,
að hann hafði lag á að slá hjá honum
á metnaðarstrengrnn- Þá er og Unnur
alkunn, er hafnaði heimlboði bróður
síns, af því að hann hafði ekki verið
nógu stórlyndur til þess að bjóða öll-
um skipverjum hennar með henni til
veturvistar. Þá kveður að gestrisni
þeirra Langholts-Þóru og Geirríðar í
Borgardal, sem settu skála sína um
þjóðbraut þvera og létu jafnan vera
mat á borðum handa þeim, sem um
veginn fóru. En stundum fór kappið
og metnaðurinn heldux en ekki í gön-
ur. Dæmi þess er sagan um Örn og
Þóri Dúfunef: Skip kom af hafi í
Skagafirði hlaðið kvikfé. Ungt mer-
tryppi týndist hjá þeim í skóg. Þórir
keypti í því vonina. Skagfirðingar
snemma gefnir fvrir tryppin. Tryppið
fanst og var allra hesta fljótast og
kölluð Fluga- Þórir kendi bæ sinn við
hana og kallaði Flugumýri. Örn hét
maður, landshornamaður. Hann átti
hest góðan; hélt að enginn færi fram
úr honum. Einu sinni reið Þórir suður
Kjöl og var á Flugu. Þá sat Örn fyrir
honum og bauð honum að reyna Flugu
við hestinn sinn hinn góða. Þeir veðj-
uðu hundrað silfurs. Síðan ríða þeir
suður af Kili. Hefir ekki verið góður
skeiðvöllur á Kjalhrauni fremur en nú-
Þegar þeir koma á góðan veg, taka
þeir sprettinn, og varð Fluga þeim
miun fljótari, að Þórir kom á móti
Erni aftur á miðju skeiði. Erni varð
svo mikið um að hann reið upp undir
Arnarfell og drap sig þar- Þórir skildi
Flugu eftir. Hún var svo móð eftir
sprettinn; en þegar hann fór norður
aftur tók hann Flugu með sér. Þá var
hjá henni grár hestur föxóttur. Með
honum eignaðist Fluga son, sem var
nefndur Eiðfaxi. Hann var fluttur til
Norvegs og varð þar sjö manna bani
á einum degi, enda lét þar sjálfur Iíf-
ið. Fluga týndist í Feni í Flugumýri-
Ef jafnvel hefði verið haldið uppi ætt-
artölum hrossa sem manna hér á landi,
er ekki ólíklegt, að rekja mætti kyn
einhverra skagfirzkra gæðinga til
Flugu og Faxa. — Það er nógu skrít-
ið, að saga þessi gerist í Skagafirði.
Þeir hafa þar fljótt orðið hestamenn.
Einhver skagfirzkur merakongur hef-
ir sagt Ara fróða sögu þessa og skal
hafa þökk fyrir, því að hún er skemti-
len. Skagfirðingurinn hafði heldur en
ekki betur, og mér er sem eg heyri
sögumanninn reka upp hrossahlátur,
þegar hana sagði frá æfilokum Arnar.
Annars voru menn ekki vamr í þá
daga að fyrirfara sér, þó að eitthvað
gengi á móti. Önnur saga er um það