Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Side 42

8
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA.
Of-þrif skóp og ógresið —
Ljáið lið !
Hvar sem ungtir uppvaxandinn
Unnið hefir leir og sandinn,
Glæsti teiginn gróður-ríka,
Allar hendur unnu það !
Eignuðust landið, fyrir að
Svelgja ei upp sína líka.
Fram þú lýður
Landavíður!
Liggur í lilekkjum heimur þinn,
Harðfrosinn
Á hönd og fiæti, en hjarta-þíður —
Levs hann meðan lífið bíður !
Slíkt var þinna glapa gjald —
Grimd og myrkri fyrir þér
Sjálfur trúðir, sár og her,
Gafst þig inum vonda á vaid.
Hræum þínum hörku-tól
Hlóðu sér í valdastól.
Lát nú eigin dáðir duga,
Djarfleik þinn og vorljóss-huga
Þó að forin fljóti í tárum,
Þó að lilaupi á hundrað árurn
Hjörnin forn að yfirbuga.
Lýður, híð ei lausnarans,
Leys Iþig sjálfur. Þínu eirðu —
Oft vóru fjötrar foringjans
Fastast sem að að þér reirðu.
Sagan gjarnast eignar einum
Afrekin þlín, dreifði múgur,
Samt mátt bera svara-bljúgur
Sakir alls er lilaust af meinum.
Því hefir hlotnast lierra-staða
Heimskra sagna, mörgu fóli —
Einn gat ráðið skipa-skaða
Skeikull Páll frá Staðarhóli.
Lengur máttu ei, þjóðlíf, þig um
Þvældum trúa sögu-lvgum,
Magnið þinnar orku ug-ga,
Auðsveip dýrka kalda skugga.