Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Blaðsíða 48

14
TIMARIT ÞJÓDRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
f'ætur, og sa'knar nú sverðs síns
og brynju.
“Svikin erum viS nú,” segir
liann, “og búið að þér gefist
skjótt kostur á að efna orð þín.”
“Efna mun eg þau,” segir hún,
“þegar snaran spennir þig, skal
eldurinn spennaí mig.”
Nú er barið á hurðina og kall-
ar konungur úti og eggj-ar menn
sína. Hurðin brotnar. En þar
var þó eigi gre'itt inngöngu að
heldur, því að Hagbarður stóð í
dyrunum. Yarðist hann afburða
vel með hverju því, er liönd festi
á, og isíÖast með fótum og hnef-
um. Segir sagan, að þrjátíu kon-
ungsmenn lægju dauðir áður en
þeir liöfðu hann undir. En þá
tók ekki betra við, er til þess kom
að binda hann. Þó að þeir kæmu
fjötrum á hann, braut hann þá óð-
ara sundur. Peng-u þeir engin
bönd svo sterk, að eigi brystu
þau, eins og brunninn þráður,
þegar Hagbarður treysti þau.
Þá tók til máls þernan, er áður
var getið:
“Takið lokk úr hári Signýjar
og bindið hann með. Það band
mun hann aldrei islíta.”
Það var gert, og Hagbarður
stóð kyrr eins o'g steinn og bærði
hvorki hönd né fót. Það band
vildi liann ekki slíta.
Konungur bað imenn sína færa
Hagbarð til skógar og festa á
gálga sem skjótast. Saxi segir,
að drotning rétti Hagbarði horn
til istorkunar og bað hann drekka
úr sér hengjngarhrollinn. Hag-
barður laust dryfkknum framan í
andlit drotningar, og bað hana
sjálfa drekka þar minni sona
sinna.
Þegar komið var til gálgane,
vildi Hagbarður reyna trygð Sig-
nýjar og mælti til þrælanna, er
festa skyldu hann á gálgann:
“Hengið fyrst skikkju mína, svo
að eg sjái, hvernig mér muni fara
hengingin.” Þeim þótti það ekki
nema bón. Þegar skikkjan var
hafinn á gálgann, leit Hagbarður
til skemanu Signýjar. Sér liann
þá brátt, að eldi er slegið í skennn-
una. Hagbarður varð glaður við,
og hennir þjóðkvæðið svo orð
lians: “Þó að eg ætti nú þúsund
líf, eg gæfi ekki um eitt af þeim.”
Konungur hafði gengið til hall-
ar, er Hagbarður var færður til
skógar. Yerður honum litið til
skemmunnar og sér, að hún stend-
ur í ljósum loga. Sveinn einn var
þar staddur hjá konungi, og kvað
hann þar mega sjá, hversu heitt
dóttir lians unni Hagbarði, er hún
vildi lieldur brenna sig inni, en
lifa eftir hann. Konungi brá svo
við, að liann sendi menn í senn til
skemmunnar, að slökkva eldinn,
og aðra til skógar, ,að gefa grið
Hagbarði. “En þegar þeir komu
til gálgans, var öðlings æfi runn-
in, og þegar þeir komu til skemm-
unnar, var Signý á glóðum brunn-
in. ” Kvæðið lýkur því næst frá-
sögn sinni með því, að konungur
lét drepa þernuna, er sagt liafði
til Hagbarðs, í hefndarskvni, en
Saxi segir, að Haki víkingur
hefndi greypilega bræðra sinna,
f'eldi Siggeir konung og eibði
hvorki konuin né körlum.
Svo lýkur þessari sögu. Tel eg