Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Page 66
32
TIMARIT hJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
rótfest meSal alþýðu traustið á
læknavísindum vorra tíma og sýnt
í verkinu live mikill er máttur
þekkingar og reynslu. En ekki
má glevma því, aÖ hinir ágætu al-
þýðu fræðarar, landlæknarnir
Hjaltalín og Jónassen voru á und-
an gengnir til að kveða niður hjá-
trú og greiða raunvísindastefn-
unni götu.
Nú eru lærðir læknar orðnir svo
margir í landinu, að ólærðra er
ekki þörf lengur, enda fer þeim óð-
um fækkandi. Það er ýrnist of eða
van. Áður voru skottulæknarnir
of margir. Nú eru lærðu læknarn-
ir að verða það. Af fljótræði og
fávísi liefir alþingi skift landinu í
mörg læknishéruð. Mörg smærri
héröðin gefa lækni alt of lítið að
starfa. Áhuginn dofnar og sálin
sofnar—eða niðurstaðan verður
oft sú, að lærði læknirinn verður
skottulæknir og má þá lieita að
seinni villan sé verri en sú fyrri.
Til brautryðjandans.
Eftir porstein p. porstoinsson.
Hvers vegna eitri á brautryðjandann blæstu,
bölormur jarðarf heltöimunum læstu
liold hans óg sinar—tættu’ hann ögn fyrir ögn!
Veiztu’ ei þá hæzt og heimskast djöflar hvæstu!
himinsins elding laust þá stundu næstu.
Kyngi liins arga verður glópsku gögn.-----
Sjá! Vortrú há sem liiminljósin glæstu
lióf sig úr fjötrum skálmaraldar lægstu
eins og hin fræga feðra gnðasögn.
Norræni draumur dýrðarfagri ræztu.
Döggvist vor þjóð á lielgilindum tærstu.
Hér á ei grimdin heima—að eins þögn.
Vaknaðu, þjóð, frá smámununum smærstu;
smáríki vera á liugjörð ei á sæztu. —
Hugvizka dulskygn, heiðin spekimögn
drengskapar trúnað tengd og samúð æðstu,
t.raustið á lífsins mátt í veldi hæztu,
ísland, þér gáfu heilög liiminrögn.
Reykjavík, 1921.