Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Side 69

Móðir í austri,
*
Hjáróma raddir milli söngs og' sagna.
Eftir porstein p. porsteinsson.
I. Ný hjörð.
MóSir í austri!
Heyrir þú óminn frá vestri?
Eins og þungur brimgnýr frá
fjarri strönd flyzt hann gegnum
loftiS lieim til þín.
ÞaS er kliSur miljóna radda.
SíSasti dagur þjóSbrotanna er
sagSur fyrir liöndum.
Þeir vilja sameina sauSi og
liafra: innlenda og útlenda —
þannig nefnda.
Margar lijarSir og mislitar, frá
öllum löndum lieims, eru þar sam-
an safnaSar.
Frá þeim lierst ómurinn.
HirSirinn hefir rekiS þær sam-
an úr öllum áttum hinnar miklu
álfu.
Þær eiga allar aS markast undir
hiS sama, mikla sómamark: stýft
í hlust—stýfS af bæSi eyru.
Vestrinu er vorkunn þótt mark-
iS sé djúpt: mörg eyru eru óþarf-
lega löng.
ÞaS á aS verSa ein lijörS og einn
hirSir, mörg hundruS árum á und-
an tímanum.-------
MóSir!
Átt þú ekki eitthvaS í þessum
hóp?
II. Deiglan.
MóSir í austri!
Sér þú eldbjarmann í vestri ?
Frumskógarnir eru feldir og
kastaS í fjallháan köst.
ÞaS er kveikt í honum og log-
arnir ná til liimins.
í miSju bálinu stendur deiglan
mikla.
1 liana henda “útlendingarnir”
brotasilfri sínu—gulli og eir.
Koparhnappar, silfurmillur,
gullbikarar-—alt, alt, alt bráSnar
og rennur saman í ógurlegan
málmklepp.
Ur honum á hin “nýja” þjóS aS
smíSa nýja gripi eftir þörfum,
eSli og lystar-----
MóSir!
Átt þú ekki gersemar, sem
bráSna í deiglunni?
III. Lugmál lífsins.
Móðir liinna fáu barna!
Vestrið mikla og volduga þefckir
lögmál lífsins og liagnýtir sér það.
ASkomujurtirnar gróSursetur
þaS í frjómold sinni, innan um ali-
grös sín, og gefur þeim dögg og
ljós.
Áratugirnir varpa á þær yfir-
bragSi Vestursins og nátengja
þær náttúru þess.
Þannig merkir þaS hvem og
einn sérkennum sínum — steypir
alla í sínum mótum.
Börn allra landa og allra ríkja
—meS árum.
Þetta er líf þess og vöxtur.