Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Qupperneq 83

ÚT VIÐ FLÆÐARMALIÐ.
49
Eg mældi öldunginn allan með
auganu og skimaði upp í bóka-
hillu lians. Þar var töluverður
samtíningur bóka. En prjónar
voru í rúmskorninu, bnikill og
kambar á liillu. Eg þagði og þó
ekki þess vegna, að mig skyrti for-
vitni. En eg vildi ekki vera nær-
göngull við svona virðulegan öld-
ung. En fljótt kom liann móti
mér, hefir ef til vill verið þyrstur
í viðræðu. Ilann mælti: “ Svo
þetta er kennarinn tilvonandi, rétt
er það. Og 'kemur bvaðan, úr
bvaða átt.”
Eg svaráði á þá leið, að eg kæmi
frá Skriðu og hefði farið um
Skollamela og- Melrakkagrýtur.
“Og nú stend eg við flæðarmál-
ið,” sagði eg. Þá gneggjaði gamli
maðurinn svo sem bálfan blátur
eða hálfkixtaði eins og milli máls
og hláturs. Þá sagði liann: “Þú
kemur þá eins og G-angleri, utan
af refilstigum, utan úr myrkrinu
eins og Gestumblindi, en þú bittir
ekki á böll eða ríka menn, þar skil-
ur yklair og okkur.”
Þá sagði eg: “Eg liefi ef til
vill álpast villi götur.”
“Ef til vill,” svaraði liann.
“Nú fara margir þá stíga og aðrir
fara krókaleiðir, og margir breiða
veginn. Svo gengur það og befir
bver til síns ágætis nokkuð, í sjálfs
sín augum. Segirðu annars nokk-
ur tíðindi, sem slægur sé í, eða þá
smærri fréttir, ef ekki vill betrá
til?”
Eg kvaðst engin tíðindi kunna,
því eg var blár í gegn að því leyti.
“Eg held veröldin sé fréttalaus
þessa viku. Hennar geldstöðu-
tími er víst í skammdeginu, ” sagði
eg.
“Og ekki var liún þurspen, þeg-
ar Gangleri og Gestumblindi voru
á ferðinni milli miðaftans og nátt-
málanna forðum. Þá var gaman
áð spyrja tíðinda.”
Eg brosti og greip bann á orð-
inu, með því móti, að eg sagði við
bann: “Yilt þú þá vera Hár eða
Iieiðrekur, ef eg verð Gangleri
eða Gestumblindi?”
‘ ‘ Eg! ’ ’ mælti bann og leit á mig
með föstu, rannsóknarauga. Eg
liorfði á móti og þótti mér sem eg
sæi austur í árroða og vestur í
aftanbjanna. Eg tek svona til,
en reyndar get eg alls ekki lýst
þeim augum. “Eg!” endurtók
bann, “Ileiðrekur eða Hár? Eg
gamalfauskurinn, sem befi setið
alla æfi mína á gæruskinni, og
baft geitstöku undir fótunum. Nú
er eg hominn að flæðarmáli, og
liorfi út á miðin, út í bláinn, og
veit ekki bvort eg sé framar ber-
um augum náttsól í Norðurhafi,
þá blessuðu dýbðarsól, sem situr
uppi og vakir miðjar nætur, eins
og Grímur kvað, Álftnesingur.
Yngri deildin borfir í aðra átt, en
eg stari. Hún snýr sér að glaum-
bœ og stefnir þangað. En eg er
sveitfastur á jörfanum mil.li
Hrafnistu og Hálogalands og ræ
þaðan einn á nökkva eins og leiði
gefur austur til Bjannalands.
Þetta béld eg nú að þér þyki skrít-
inn orðaleikur. ”
Eg játti því. Og það var ekki
uppgerð. Svona liafði eg engan
mann heyrt tala fyrri, og engan
befi eg síðan beyrt eða séð leika
sér þannig að orðagullinu.