Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Side 84

50
TIMARIT bJÓDR/EKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
Eg þagði um stund og liorfði á
tær og ristar sjálfs mín. Það var
svo auðvelt, þau heimatökin hæg.
“Það má þó segja, að gömlu
mennirnir sumir líta í kring um
sig, ’ ’ mælti eg þá. . ‘ ‘ Og fróðlegt
er að spyrja þann, sem farið hefir
um langan veg æfidægranna, þó
að hann sé livorki goðborinn, né
konungsættar, og ekki jafnoki
þeirra goðbornu. ’ ’
“Já, ojá, að vísu, ef sá, sem
spyr, er lítilþægur; alt er undir
því komið og á því veltur, að þakk-
samlega sé þegið. Þá geta roð og
rifgarðar orðið að mat og sýran
að munngáti.”
Nn rétti liann hönd sína eftir
prjónum, dró lausaprjóninn úr fit
og hnikli og tók lykkjuna.
Þá sagði eg: “Þú kant lykkju-
takið, gamli maðurinn. ”
“Ojá, það á svo að lieita, eg er
að grípa í þetta og dunda við það
mér til dægrastyttingar, eina og
eina umferð, meðan sandkornin
stanglast niður úr tímaglasinu.
En heldur gerast nú fingurnir
stirðir og gómarnir dofnir og
seinvirk höndin, og lítið lag held
eg nú sé á þessu venki, ef vand-
fýsni fjallaði um. Og þó er ekki
víst, að verra sé að ganga í þess-
um plöggum, sem eg prjóna, en
sokkaplöggunum, sem nú eru
keypt í búðunum og eru eins og
kongulóarvefur á að sjá og reyna;
spyrjum nú ekki að því híalíni dé-
skotans. — En eftir á að liyggja!
Þú munt vera þur í fæturna?”
Eg sagði það sem satt var, að
eg væri rakur og betra myndi að
skifta um. Stóð eg þá á fætur í
þeim erindum, að vitja um hafur-
task mitt, sem eg átti frammi í
bæjardyrum.
Þegar eg kom aftur, spurði
Framar mig eftir veðrinu. Svarið
lá laust fyrir, því veðrið var því-
líkt sem verið hafði, þegar eg
kom: lognmolla og svartamyrkur,
svo þykt, að hnífurinn gekk ekki i
þann vegg. “Nú væri ekki gott
né gaman, að vera á ferð,” sagði
eg.
Öldungurinn tók játandi undir
það. “En hvernig er sjávarliljóð-
ið; er það drynjandi eða hvín-
andi!”
Eg hélt það væri hvæsandi frem-
ur en drynjandi.
“Á, það er svo,” svaraði hann;
“það er víst reiðihljómur í öld-
unni; þeirri gömlu verður skap-
fátt, þegar henni finst vera ‘rekið’
eftir sér undir háttatímann, og
þarf reyndar ekki háttatíma til
þess. Henni getur runnið í skap
á miðjum degi. Svo var það til
dæmis, þegar fjárskaðahríðina
gerði árið— látum okkur nú sjá:
það var víst veturinn, þegar
Vatnajökull gaus á Þorranum.”
“Þaut þá í snepilinn á Norðra
gamla! ’ ’
“Ójá, það þótti okkur hérna og-
þó víðar, og það var nú ekki að
þykja, það var. Eg man eftir
sjávarhljóðinu þann morgun, því
hvikan var lítil hérna í Yíkinni.
En einhver hornablástur mun hafa
verið byrjaður úti í fjarskanum.
Og eftir því tók eg, að áhlaðand-
inn virtist vera tíður við stakk-
ana, gusurnar eins og í ólmanda-
ham, drungi í lofti og eins og
nokkurs konar lielfró í slínaðri
ginu, sem lá vfir klakkabakka