Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Síða 113

“FISKUR I ALLA MATA.”
79
manni sem ætti—ætti alla Reykja-
vík!”
Stefanía hrukkaði brýrnar, og
roðinn sem hafði verið að smá
aukast, færðist niður á hálsinn.
‘ ‘ Þú veizt ekki hvað þú ert að fara
með. Ást og blávatn er allright
í eldhúsrómönum. En eg gæti
hugsað mér, að það kvæði við ann-
an tón, þegar þú færir að búa í
moldarbaðstofu, og bíða lirædd
með barn á handleggnum, meðan
maðurinn þinn væri að brjótast á-
fram í sköflunnm, eða að velkjast
í einhverju mótorbáts-skriflinu,
sem vélin gæti dumpað úr á miðj-
um firði. Ekki svo mikið að þú
gætir liaft góðar bækur til að
skemta þér við — þið hefðuð ekki
ráð á að kaupa þær. Fyrstu tíu ár-
iu hefðuð þið fult í fangi með að
borga verkfærin hans, og grjuina
á skólaskuldum.”
“Mamma, þú lítur eitthvað svo
— svo Ameríkulega á þetta.”
‘ ‘ Viltu gera svo vel að láta Ame-
ríku vera fyrir utan þetta tal.
Annars hefur mér satt. að segja
stundum fundist, það gerði ekki til
þó landinn hér heima, liefði svo
lítið meira af mannsliug Ameríku-
manna, þó þeir þá liefðu einni
mörk minna af andlegheitum og
amen-tali, pappírs-sjálfstæði og
sög-udýrkun. — En svo ekki meir
uni það. Hvað eg vildi segja en
ekki þegja. Eg hefi komið í of ná-
in kynni við fátæktina, til að láta-
einkabarnið mitt lenda í sama, eða
verra — alveg mótmælalaust. ”
“Þú þarft að tala við Sverri,
mamma. Hann er ekki hræddur
við erfiðleikana. Hann kvíðir því
ekki, þó hann svo fengi landshorn
úr — úr tombólukassanum. Það
yrði of langt mál að telja upp alt,
sem hann ætlar að gera og laga til,
þar sem hann verður læknir. Til
dæmis — ’ ’
“ Já, til dæmis, t. d., og svo fram-
vegis, o. s. frv. Eg kannast vel
við þær ráðagerðir. Eg held það
hafi verið fyrsta árið okkar hérna,
að Þórólfur læknir á Dalatanga,
var í fæði hjá mér mánaðartíma.
eða svo. Hann var nýkominn frá
Höfn, og var að bíða eftir happa-
drætti úr skríninu góða. Brenn-
andi af áhuga var hann; ætlaði að
gera einskonar hreinlætis stjórn-
arbyltingu í héraði sínu; byggja
sjúkraskýli, láta steinsteypa alla
brunna, láta hvern mann sofa við
opinn glugga, útrýma öllum óþrifn-
aðar sjúkdómum, eins og tauga-
veiki, kláða, o. s. frv., láta byggja
náðliús á hverjum bæ; eins og þú
sagðir: of langt mál að telja það
alt upp, sem hann ætlaði að gera.
Sástu hann um daginn, þegar hann
kom eftir sjö ára veru út á lands-
horni? Hann, snyrtimennið! órak-
aður með ekki of hreinann flibba,
og í fötum sem litu út eins og hann
liefði sofið í þeim alla leið. Hann,
sem einn af kennurum hans sagði
um, að hann væri sá eini af nem-
endum sínum, sem sér þætti lík-
legt að verða mundi eftirmaður
sinn — er nú talið það eitt til gild-
is, að hann sé “dágóður lungna-
bólgu læknir. ”
“Það eru margir læknar búnir
að koma því í verk, sem þessi Þór-
ólfur þóttist ætla að gera. Mér
finst þessi drykkfeldi Dalatanga