Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Blaðsíða 117

“FISKUR í ALLA MATA
83
“ÞaÖ er — er indælt veður í
dag.”
“ Já.”
Þögn.
“Gullfoss fær gott veður til
— til Hafnar, ef þessi tíð lielzt.”
“Það er ástæða til að halda
það. ”
Alt í einu virtist Gerðu vaxa ás-
megin. Hún gekk • einbeittum
skrefum í áttina til móður sinnar,
tók báðum höndum um axlir henn-
ar, og hvíslaði: ‘4 Sverrir fer með
Gullfoss. Hann er búinn að kaupa
hringana. Elsku mamma! Eg get
ekki — get ekki ann„,ð. Reyn lu
að ryfja upp fyrir þér tímann,
þegar þið pabbi sálugi voruð ung
í Minnesota. Spurðu sjálfa þig,
hvort þú hefðir snúið við, þó þér
hefði leyfst að skygnast inn í
framtíðina. Yiltu reyna að gera
þér í hugarlund, hverja sálargleði
það veitir, að hjálpa öðrum.
Manstu hvað hann Jón gamli ná-
granni okkar sagði, þegar við kom-
■um að kveðja hann? Blindur og
ðjálparvana eins og þú manst:
“Ef mér væri unt að fara heim
þú veist það Stefanía mín, að
gæti viljinn greitt fargjaldið mitt,
væri eg löngu farinn — og gæti
farið höndum um gróðurlausu
holtin og melana heima; mundu
grös og jurtir spretta, þar sem
fingur mínir hefðu snert. Öll mín
ast og þrá til eyjunnar kæru,
Wundi streyma eins og gróður-
mag-n í gegnum fing-urgóma mína.
Eg hvísla þessu að þér, því fólkið
^érna héldi að eg væri gamalær,
það heyrði til mín. — Eg veit
Þú manst það, mamma. Og þegar
Sverrir kemur heim, þá ætlum við
að reyna á einhvern hátt, að láta
trú Jóns heitins blinda fætast.
Því Sverrir hefir lofað að
taka að sér Jökulness umdæmið,
þegar liann keinur frá Höfn.”
Stefanía hafði á meðan á þessu
stóð, lialdið hendinni um lykil,
sem stóð í skrifborðsskúffunni; nú
opnaði liún hana, tók þykkann
seðlabunka og nokkra smápeninga,
og lagði þá á skrifborðið.
“Hérna eru þrjú þúsund tvö
hundruð og ellefu krónur, fimtíu
og sex aurar, það er alt sem eg á
í reiðum þeningum. Það er ekki
stór heiman mundur; sér ekki
langt í dýrtíðinni; en eg get ekki
betur. ’ ’
‘ ‘ Mannna! Brúðargjöf — heim-
anmundur.” Gerða stokkroðnaði.
“ Já, þið giftið ykkur, ogþú ferð
með honum til Hafnar. Eg hefi
aldrei kunnað við þetta opinber-
unar business hérna heima.”
“Nei! nei! Eg get ekki tekið
við því. Það eru peningarnir sem
þú hefur verið að draga saman
fyrir minnisvarðanum og ferðinni
Vestur. Eg tek ekki við því!”
“Sérðu, góða mín — Stefanía
talaði óvenjulega hægt og stilt; ein-
blíndi út um gluggann — þú hefir
tekið eftir því í blöðunum, að
krónan okkar er að falla í verði.
Hvað heldur þú að yrði úr þessum
krónum, færi eg að breyta þeim í
dali? Eg var að liugsa um það í
nótt, hvað heppilegra það væri að
bíða með minnisvarðann, þar til
lögun kæmist á peningagengið.
Svo vil eg endilega vera heima
þegar þið komið aftur. Eg reyni