Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Page 122

88
TlMARIT bJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
in í lestinni voru svo óskapleg, að
ekki varð þverfótað, og stóð hver
og sat þar sem hann var kominn.
Bergljót var ein af þeim, sem varð
of sein að ná í sæti og stóð í gang-
inum og við hlið liennar í þröng-
inni staÖnæmclist Elvar. Þeim
varð báðum litið upp og augu
þeirra mættust. Þau þektust strax
og hvorugt reyndi að dylja það.
Sumir lialda því fram, að það
sé ókurteist að ókunnugt fólk tal-
ist við—það gjöri ekki aðrir en
ruslaralýður af lægra taginu, en
svo er ekki ávalt—þar ráða kring-
umstæÖur algjörlega. Á ferðalög-
um, einkum skemtiferðum, er fólk
örari í lund og kynnist fljótar en
endrarnær.—
Upp frá þeim degi liittust þau
og kyntust smátt og smátt, eins og
ungu fólki er títt, sem er hrifið
hvert af öðru og fellir hugi saman.
0g fyrir þeim opnaðist nýr him-
inn og ný jörð—undra og æfintýra
lönd ástarinnar — heimur út af
fyrir sig, bjartur og fagur. sem
þeir einir byggja, er unnast.
Elvar var aðlaÖandi og skemti-
legur maður, — undarlegt sam-
bland af þjóðareinkennum foreldra
sinna. Faðir lians var úr Suður-
ríkjum Bandaríkjanna; frá lionum
erfði hann örlyndi, riddaraskap
og prúðmensku. En frá móður
sinni, Islendingnum, hafði hann
náð festu og drenglyndi, björtum
yfirlit og bláum augum. Hann var
aðaleigandi í stórri verksmiðju, er
hann stjórnaði mestmegnis, síðan
faðir hans féll frá.
Þannig leið sumarið og næsti
vetur, og vorið eftir ætluðu þau að
giftast. Tíminn leiÖ á vængjum
hamingjunnar, og þá fyrst fékk
Bergljót ljósa liugmynd um, live
lítils hún hafði notiÖ af þessa
heims gæðum. En þeim mun meiri
fögnuði fylti það: sálu hennar. Nú
sat hún ekki lengur á liörðu bekkj-
nnum uppi undir rjáfri leikhúss-
ins, lieldur í dýrustu sætunum
niður í húsinu og þangað komu
þau oft.
Um voriÖ, nokkru áður en brúð-
kaup þeirra átti að standa, símaði
hann henni og bað hana að koma
með sér um kvöldið á leikhúsiÖ til
að sjá Cinderellu, nýjasta leik
Barries. Kvað hann sér mundi
létta í skapi í félagsskap með lienni
og Barrie. Hann hafði átt and-
stætt undanfarið, því öllu hafði
slegið í bál og brand á milli vinnu-
veitenda og verkalýðsins. Fleiri
o g fleiri verkamannasambönd
lögðu niður vinnu, unz alment
verkfall hafði verið fyrirskipað
af leiðtogum verkamanna. Allar
samningstilraunir liöfðu að engu
orðið, og var eigi um annað að
ræða, en bíða átekta og sjá, hvor
hliðin yrði úthaldsbetri.
En leikhúsgangan varS þeim þó
ekki aS tilætluðum noturn, því í
stað þess að koma þeim til aS
gleyma ástandinu í Winnipeg um
þær mundir, þá varð innri þráður
leiksins einmitt til þess að ýfa upp
í huga þeirra mál, sem þau í seinni
tíð höfSu oftast hliSrað sér við aS
ræða; en það var lífskjör og á-
stand verkalýðsins. —
Vesalings Cinderella, umkomu-
laus verkastúlka, sem ekkert á
nema hjartagæzku, tekur að sér