Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1923, Síða 94

60
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDIMGA
burði. En smámsaman döknaði
aði litla angagreyið í húð og hár,
svo að við lá að liann ætlaði að
verða hreinasti blámaður. Svo má
illu venjast að gott þyki.
XI.
Eitt var það enn, sem sæ;rði mitt
þjóðrækna hjarta og örin situr þar
enn (honi soit qui mal et pense).
Það var í sjálfri lútersku kirkj-
unni í Winnipeg, þar sem eg hélt
vera traustasta varnarvígi þjóðern-
isins.
Látum svo vera þó söngflokkur-
inn sitji að enskum sið framan við
altarið. Og látum svo vera, þó
söngmennirnir og söngkonurnar
allar séu í svörtum ermavíðum
hempum með prestaspaða. Mér
fanst þar sitja englar (þ. e. a. s.
enskir kórsöngvarar). Og látum
svo vera, þó helgisiðunum úr ís-
lenzku kirkjunni hafi verið breytt
á enska vísu og að presturinn tón-
ar ekki og að hempan er einkenni-
leg, líkt og frakki sem borinn er á
báðum öxlum og opinn að framan
og minti mig á eina af skikkjunum,
sem Sæmundur fróði kastaði yfir
herðar sér áður en hann fór upp
tröppurnar upp úr Svartaskóla.
Látum þetta alt saman vera. Eg
þoldi það vel, því mér fanst séra
Björn vera bæ'ði æruverður og
skörulegur prestur, og eg dáðist að
hve hann talaði snjallt og góða ís-
lenzku, og kirkjan fanst mér sér-
lega snotur og ekki sízt prýði að
altaristöflunni, sem hr. Albert
Johnson hefir sýnt þá rausn að
gefa kirkjunni. Svo snotur fanst.
mér kirkjan, að mér fanst hún tæp-
lega geta kallast sannlútersk.
Mér leið vel í hlýrri kirkjunni og
hlustaði með athygli á alt, sem
fram fór, og mér fanst eg vera í
“samræmi við eilífðina” og hafa
náð viðtali við guð minn. En þá
slitnaði alt í einu sambandið, þeg-
ar Mrs. Hah fór að syngja einsöng
á ensku í miðri messunni (en hún
syngur reyndar ágætlega og að
sínu leyti álíka vel og maður lienn-
ar spilar undir á orgelið). Eg ef-
ast ekki um, að guðsorðið, sem hún
söng, hafi verið ólastanlegt og lút-
erskt, en það var enskt (og eg var
að tala við guð minn á íslenzku).
Og ekki batnaði, þegar állur
söngflokkurinn tók undir og kyrj-
aði gloriuna á Ensku.1)
En þar við bættist ennþá e!t.t
“mér angrið að veita”. Mér fanst
snögglega sem Mefistofeles væri
kominn þar, þegar söngstjórinn
(Bardal vinur minn) bærði væng-
ina á sínum svarta slopp og sló
taktinn. — Mér fanst Mefistó kom-
inn þar líkt og í leiknum, þegar
hann varnar Margréti að biðjast
fyrir: Non, tu ne priere pas!
Og svo þetta langa, ljósa prik,
sem hann hélt og sló til og frá (eins
og til að hræra í enska grautnum?)
XII.
Fyrst eg mintist á lútersku
kirkjuna, get eg ekki látið vera að
minnast einnig á Sambandskirkj-
una (sem mér að sumu leyti fanst
lúterskari). Eg var þar líka við
1) í>atS skal enginn segja mér, atS ekki
finnist vestur-íslenzkur hagyrtiingur til aft
þýtSa ensku textana. J>atS er nóg atS fyrri
messan sé ensk (sem er sanngjarnt vegna
unglinga þeirra, sem ekki skilja fslenzku),
þó sítSdegismessan haldist alíslenzk.