Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1923, Qupperneq 122

Eftir frú GuSrúnu H. Finnsdóttur.
Eg man altaf eftir því, hvað eg
lilakkaöi til sunnudaganna, hér
fyr á árum, — hlakkaði til að eiga
heilan dag frá morgni til kvölds til
eignar og umráða, vera sjálfri mér
ráðandi og þurfa ekki að standa
með auðmýktarsvip og segja já, já
og nei, nei, eftir því sem yfirboður-
unum þóknaðist. Og það voru
fleiri landar en eg með þessu marki
brendir, að hlaklta til sunnudag-
anna, hlakka til að kasta af sér
vinnuklafanum, mega um frjálst
liöfuð strjúka og heimsækja vini
og kunningja. Það var því eklti al-
veg að ástæðulausu, að sunnudag-
urinn varð að aðalheimsóknardegi
meðal íslendinga hér vestra. Ekki
svo að skilja, að íslenzkri gestrisni
hafi nokkurntíma verið sett þau
takmörk, að binda sig við eina dag-
stund á viku til heimsókna.
Á fyrstu árum hér kom það og
beinlínis af andlegri þörf, því þá var
lítill sem enginn félagsskapur,
kirkjulíf eða samkomuhöld, meðal
landa hér. Þá voru það fátæku ís-
lenzku heimilin, er tendruðu skær-
ast vitaljós hins íslenzka þjóðlífs.
Þar komu menn saman til að tal-
ast við á íslenzku, drekka kaffi og
njóta íslenzkrar gestrisni, því hún
var ekki skilin eftir á íslandi af
þeim, er hingað fluttu, eins og sagt
er um ættarfylgjurnar, Lallana,
Skotturnar og Mórana, er gengu
ljósum logum um sveitirnar heima
og gerðu mörgum lífið leitt.
Af þessum gömlu landnemaheim-
ilum standa nú örfá eftir. Á einu
þeirra er eg heimagangur. Hjónin
þar eru nú bæði aldurhnigin og
hvít fyrir hæirum, en enn eru þau
ung í anda og skemtileg, og yfir
heimili þeirra hvílir hlýinda og vin-
semdarblær; látlaus gestrisni situr
þar í öndvegi, og í huga þeirra
sjálfra sólskin og andleg birta, er
laðar og lokkar fólk á öllum aldri
að húsum þeirra.
Yfir gömlu konunni hvílir sér-
staklega einhverskonar æfintýra-
blær, er stafar líklega af því, livað
hún hefir frá mörgu að segja, þeg-
ar hún vill það viðhafa. Við köll-
um hana oft í gamni Scheherasade,
eftir sögu-drotningunni frægu í
“Þúsund og einni nótt”. Hún flutt-
ist hingað vestur um haf á unga
aldri, og varð, eins og þá tíðkaðist,
að fara strax frá foreldrum sínum
til að vinna fyrir sér í vistum.
Margar sögur hefir hún sagt mér af
því, hve ilt hún átti í fyrstu vistun-
um, en í þetta sinn sleppi eg áð segja
frá því. Brátt varð hún þó svo
heppin að ráðast sem barnfóstra
til ágæltis hjóna og kallar hún það
upphaf gæfu sinnar. Hjá þeim
dváldist hún svo í mörg ár, þar til
hún giftist.
Hjón þessi voru vel mentuð og
stórrík; voru þau sífeldlega á' ferða-
lagi fram og aftur um Ameríku og