Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1923, Qupperneq 108

74
TÍMiARIT Þ.IÓÐRÆKNLSFÉLAGiS ÍSLENDINGA
un Magneu Helga kaupmanns, hún
var svo slúðursöm, ekkert að
marka hana stundum. — Hver veit
nema hann símaði! Þarna var
síminn, rétt við skonsudyrnar. Hver
veit! Hún gleymdi því alveg, að
hún hafði búist við því sama, fyrst
dag eftir dag, svo viku eftir viku,
og að lokum mánuð eftir mánuð.
Hún hafði heðið eftir Gunnari, og
nú liafði hún beöið til — Stóð ekki
skrifað: “Biðjið, þá mun yður gef-
ast — hafði ekki? —leitið, þá mun-
uð þér finna — því ekki leita? —
knýið á, þá mun fyrir yður upp lok-
ið verða.” Hvað var á móti að
reyna það?
Gunnar var sjálfsagt í búðinni
núna. Búðin var dinnn og óskemti-
leg. Matvara, leirvara, skóvara,
öllu mögulegu ægði saman, það
var þó svolítið skárra eftir að
Gunnar fór að vinna þar — hann
hafði verið í búð hjá konsúlnum, en
farið þaðan þegar systur hans gift-
ust, þær höfðu hjálpað föður þeirra
til skiftis — eða svo átti það að
heita. -— Því ekki að líta þangaö
inn, þegar pabbi hennar leysti hana
af verði klukkan þrjú? Hún þurfti
að fá sér frískt loft hvort sem var.
því ekki?
Sveina lagaði á sér hárið, gerði
stærra brot í húfuna, setti upp fall-
egustu svuntuna sína — þá sem
Gunnari hafði þótt fallegust —
lagði yfir sig möttul í stað sjalsins
— hún var há og grönn — vissi að
hún bar vel upp möttul — gekk svo
af stað upp Strandgötuna — aðal-
götu bæjarins — beygöi svo inn á
Merkjagötu, í hornliúsinu sjávar-
megin var Verzlun M. Gunnarsson-
ar. Hún gekk hægt fram lijá henni.
Sama myndin af Hans og Grétu,
nokkur bollapör og “snuðtúttur” í
öðrum glugganum, skósverta, rót-
arkaffibréf, sjóvetlingar og eitt-
hvað fleira rusl, í hinum, alt ryk-
fallið. Nei, hún gat eltki farið strax
inn, gengið við í bakaslagnum.
I-Iún gekk fram hjá stakkstæðinu
liinumegin við húsið, grindurnar,
sem fiskurinn var þurkaður á, lágu
í stakk út við girðinguna; þær voru
hélaöar. Hún mætti Nínu dóttur
Bergmans gjaldkera, sem sagði
henni að Lárus prófasts væri ný-
búinn að bjóða sér á jóladansleik-
inn. Svo tók hún á sig krók til að
ganga ekki fram hjá lyfjabúðinni;
gekk svo út með sjónum — hún
mátti til með að hitta Gunnar-----
Á leiðinni heim gekk hún aftur
fram hjá búðinni, leit inn, sá eng-
ann; hann var víst inni í bakher-
berginu; búðin var aldrei hituð.
Hvað átti hún að spyrja um? Eitt-
hvað, sem ekki væri til þar, en ekki
þó alveg fráleitt, hún varð að fara
inn; hún opnaði hurðina, bjallan
titraði ömurlega — það voru aðeins
þrjú skref að búðarborðinu —
Magnús kom fram í búðina, hann
var þreytulegur, lotinn, með á-
öyggjusvip.
“Góðan daginn!” sagði hún glað-
lega.
“Góðan daginn! Hvað er það
fyrir yður?”
“Þér hafið vænti eg ekki Bezique
spil?” — Skyldi hún hafa farið
þetta alt til einkis — Gunnar ekki
við —
“Besikk spil? Eg held bara að